„Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią” - opis Śmierci, charakterystyka

W średniowiecznym dziele dydaktycznym to właśnie Śmierć została scharakteryzowana dokładniej niż rozmawiający z nią Mistrz Polikarp. Czytelnik poznaje dokładnie zarówno jej wygląd, jak i zachowanie.

Powierzchowność Śmierci, która jest tu personifikacją, odbiega nieco od charakterystycznych jej przedstawień w średniowieczu, kiedy to zwykle ukazywano ją jako nagi szkielet. W dialogu postać Śmierci opisana została jako rozkładające się, żółtawe zwłoki kobiece, nagie i przepasane jedynie chustą. Jest chuda, łysa, resztki skóry, które na niej pozostały mają kolor biały, a na twarzy pozbawionej nosa i warg żółty. Skrawki policzków przykryte są kroplami krwi. 

Najczęstszym epitetem jaki pojawia się w określeniu tej postaci jest przymiotnik „szkaradna”. Bo takie też miało być, to wyobrażenie śmierci ukazane dla przestrogi. Dominującym odczuciem, które towarzyszyć powinno w odbiorze tekstu, powinna być więc odraza, wstręt, zniesmaczenie. Z okropnością wyglądu Śmierci łączy się to, iż jest również przerażająca. Wydobycie z tej postaci ładunku grozy polegało więc nie tylko na ukazaniu jej odpychającego wyglądu, ale i jej atrybutów, które uświadamiają rzeczy ostateczne oraz otoczenie...