Horacy i Kochanowski - bliskość wyznawanych wartości, światopoglądów i twórczości. Rozwiń temat

Horacy i Jan Kochanowski to dwaj wielcy poeci, którzy tworzyli w różnych epokach, ale ich sylwetki twórcze i światopoglądowe mają wiele cech wspólnych. Obaj zresztą są reprezentantami czasów rozumu – Horacy w czasach antyku rzymskiego, a Kochanowski w renesansie w Polsce.

Przede wszystkim Horacy jako wybitny poeta imperium rzymskiego był wzorem i mistrzem dla swego następny tworzącego około półtora tysiąca lat później. Kochanowski część swych dziełach wpisał w horacjanizm, czyli postawę nawiązującą do tej wypracowanej przez antycznego twórcę. Horacjanizm to wypadkowa dwóch filozofii antycznych – stoicyzmu i epikureizmu, co oznacza dominację poglądów takich, jak: unikanie przykrości w życiu, przejście do porządku dziennego nad niepowodzeniami i cierpieniem, umiar, zachowanie równowagi duchowej, zgoda z naturą. Taka wymowę mają zwłaszcza Pieśni Jana z Czarnolasu, ale i taką postawę przyjmował poeta w życiu osobistym.

Jeśli chodzi o gatunek liryki, to najsłynniejszymi dziełami Horacego są pieśni, które sam nazwał carmina. Pieśni to również jeden ze sztandarowych gatunków poezji uprawianych przez Kochanowskiego. W utworach tych obaj podejmowali różnorodną tematykę: miłosną, biesiadną, filozoficzną, refleksyjną, patriotyczną, religijną. W sferze motywów literackich w utworach obydwu poetów znajdują się nawiązania mitologiczne na przykład Fortuna, postać Proteusa. 

Bezpośrednim nawiązaniem Jana Kochanowskiego do swego antycznego mistrza jest „Pieśń XXIV”, będąc literacka parafrazą słynnego „Exegi monumnetum” Horacego. Twórca antyczny pragnął nieśmiertelności, którą miały mu zapewnić jego dzieła i takie też przekonanie o swej wiecznej sławie zawarł w tym utworze. „Non omnis moriar”, napisał Rzymianin, bo „postawiłem sobie pomnik trwalszy niż ze spiżu”. Taki sam pogląd odnaleźć można u Jana Kochanowskiego, którego sława, według własnej oceny, miała trwać przez wieki.