Księga Hioba - opracowanie, interpretacja utworu

Starotestamentowa Księga Hioba nie jest jednorodna w stylu, w którym została napisana. Rozdziały 1-2, 7-17 oraz 42 napisane zostały prozą, natomiast rozdziały 3-28 oraz 29-42 to poemat. Obecne są tu dialogi, dyskusje, lamentacje, mowy sądowe. Wstęp i zakończenie tekstu w stylu przypomina podania o świętych.

Księga ta ukazuje problem cierpienia i sprawiedliwości Boga. Hiob był bowiem człowiekiem pobożnym i dobrym. Żył wraz w mieście Us ze swymi trzema córkami i siedmioma synami w bogactwie, szczęściu i ludzkiej oraz boskiej przyjaźni. Ale to wszystko zostało mu odebrane – stracił majątek, dzieci poumierały, a on sam został dotknięty trądem, ponieważ szatan niedowierzający jego pobożności, chciał udowodnić Bogu, że odbierając mężczyźnie wszystko, uczyni z niego grzesznika. Bóg pozwolił szatanowi na zsyłanie na Hioba kolejnych nieszczęść, odbierających mu powoli wszystko, co posiadał.

Taki obrót rzeczy Hiob uznał za bardzo niesprawiedliwy, bo w swym przekonaniu nie popełnił nic takiego, by spotykały go największe okropności. Jednak jego wiara i ufność w Boga nie zachwiały się. Jego przyjaciele są jednak odmiennego zdania. Według nich każdy człowiek powinien spodziewać się kary od Boga, ponieważ ludzie nie są wolni od popełniania grzechów.  Bohater domaga się sprawiedliwego sądu Boga, który powinien uznać jego niewinność.

Bóg w swych przemowach do Hioba jawi się jako wielkość i potęga. Jest on troskliwym ojcem wszystkiego stworzenia. Jest to Bóg dobry, kochający.

Autor księgi przekazuje czytelnikowi istotną prawdę, że dobre postępowanie nie niesie ze sobą od razu nagrody od Boga tu na ziemi. Plany Boże są niewiadomą. Człowiek nie może oczekiwać, że jeśli nie będzie grzeszyć, to jego życie będzie wolne od cierpień i problemów.