Twórczość Edwarda Stachury - opracowanie - Edward Stachura i poezja - cechy twórczości

Edward Stachura jest jednym z najbardziej charakterystycznych współczesnych polskich artystów. Niepokorny buntownik, komiwojażer, pisarz, eseista, gitarzysta, poeta przeklęty, podróżnik, jeden z wiodących artystów uprawiających poezję śpiewaną – wyliczanie twarzy, które zaprezentował publiczności Stachura, nie ma końca.

Stachura urodził się w 1937 roku we Francji. W wieku dziewiętnastu lat debiutował na łamach czasopisma „Kontrasty”. Występował także w klubie „Hybrydy” oraz w Klubie Twórczym Młodych w Warszawie. To w czasach sudeckich Edward Stachura wykreował swój wizerunek, któremu pozostał wierny przez całe życie, aż do tragicznej samobójczej śmierci w 1979 roku.

Do czasów współczesnych popularność Stachury nie zmniejsza się. Poeta jest rozpoznawalny i kojarzony z postacią młodzieńca w dżinsowej kurtce z gitarą, piszącego wiersze o tematyce miłosnej czy obyczajowej, zawsze otoczonego wianuszkiem uwielbiających go kobiet. Stachura sam wykonywał swoje wiersze i piosenki, uprawiał tak zwaną poezję śpiewaną. Jego twórczość poetycką i prozatorską charakteryzuje nowatorski styl i język.

Liczne podróże Stachury znalazły swoje odzwierciedlenie w twórczości poety, któremu wrodzona wrażliwość nie pozwalała przechodzić obojętnie obok blasków i cieni rzeczywistości. Postrzegany był jako podróżnik, autostopowicz, człowiek, który nie może znaleźć swojego miejsca na ziemi, jest ciągle w drodze, nie szuka w sposób gwałtownych punktów oparcia, które pozwoliłby mu w łatwiejszy sposób egzystować w świecie. Doświadczenia nabyte podczas podróży wykorzystywał Stachura przy kreowaniu sylwetek bohaterów swoich powieści, liczne chwile zachwycenia się pięknem krajobrazu czy niecodzienną rzeczywistością służyły mu jako inspiracja do tworzenia tekstów utworów, a egzystencjalne przemyślenia układał w cięte eseje.

Inspirację dla Edwarda Stachury stanowiło życie. To ono, nieustannie pędząc naprzód, podsuwało tematy wierszy, rytm piosenek, tematykę esejów czy współkształtowało bohaterów powieści. W związku z tym pisarz bardzo często był – i nadal jest – utożsamiany z bohaterami swoich wierszy i powieści, jednak Stachura zaprzeczał sugestiom, że pisze o sobie.

Twórczość poety w bardzo trafny sposób podsumowuje Henryk Bereza: „Naprawdę życie Stachury jest życiopisaniem. Jego pisarstwo jest tożsame z jego życiem, jedno z drugiego wynika, jedno jest drugim, jest to jedność, jedność nierozdzielna, jedność całkowita. (...) Życiopisanie Stachury jest dramatem czystym, dramatem nieustannym i na całe życie, dramatem bez rozwiązania”.