Andrzej Bursa „Zgaśnij księżycu” - interpretacja i analiza wiersza

„Zgaśnij księżycu” to jeden z wierszy Andrzeja Bursy, w którym poeta podejmuje temat dzieciństwa. Możemy domyślać się, że była to dla niego szczególnie bolesna kwestia, bowiem jego radosne dni zostały zakończone kiedy miał 7 lat. To właśnie w tym wieku młody twórca musiał skonfrontować się z okrucieństwami wojny.

W wierszu mamy do czynienia ze swoistym rozbiciem perspektywy. W czterech strofach obserwujemy refleksje starszego człowieka przyglądającego się z boku, a także prośby dziecka, by księżyc w końcu zgasnął. Ten podział wskazuje na refleksyjny charakter utworu, w którym starszy już człowiek przygląda się szczęśliwym, ale i szybko utraconym czasom.

Dziecko zasypia w pokoju, lecz przeszkadza mu świecący za oknem księżyc. Księżyc od zawsze kojarzy się z tajemnicą, budzi również pewnego rodzaju niepokój. Na zewnątrz „miasto milczy jak tajemnica”, a „przyczajony za oknem zdradziecko” usadowił się na niebie księżyc.

Postać, która przygląda się całej sytuacji z boku, doskonale zna moc księżyca. Burzliwe noce, miasta rozjaśnione srebrnym światłem, ale także gorycz. Te wszystkie wspomnienia uruchamia jego widok. Wtedy rodzi się tęsknota.

W dramacie Szekspira pt. „Romeo...