Jan Kochanowski „Do fraszek” - interpretacja - „Fraszki moje...”

Krótka wiersz „Do fraszek” jest utworem autotematycznym. Opowiada o jednym z ulubionych przez Kochanowskiego gatunków liryki. Podmiot liryczny z czułością zwraca się w nim do tytułowych fraszek antropomorfizując je.

W apostrofie mówi o nich jakby były osobnymi, świadomymi bytami, które owładnęły umysł piszącego. Świadczy to o ogromnej sile literatury, która  żyje niejako własnym życiem. Podmiot liryczny składa im tym samym hołd zdając sobie sprawę z wartości wierszy. Jako miłośnik poezji wskazuje na ogromny wpływ literatury. Apostrofa jest prośbą, aby wiersze niezbyt surowo oceniały wady ludzkie. Zaleca łagodność i wyrozumiałość oraz piętnowanie przywar, nie osób.

Kochanowski jako humanista jest zdania, że człowiek jest z gruntu dobry, a natura ludzka zasługuje na pochwałę i dowartościowanie. Wierzy, że jeśli człowiek popełnia jakiś błąd, to podlega on osądowi tylko w kwestii czynów, nie w kategoriach cech osobowości.

Jednak podmiot liryczny nie popada w skrajności. Nie ma zamiaru pobłażać grzeszkom i występkom ani przesadnie chwalić ludzi. Kieruje się zasadą złotego środka, która pozwala uniknąć niesprawiedliwości przy ocenie poszczególnych czynów. Złoty środek jest najbardziej sprawdzoną receptą na szczęście. Skrajności nigdy nie wróżą nic dobrego, dlatego we wszystkim trzeba zachować umiar.

Fraszka składa się z ośmiu wersów, każdy z nich jest trzynastozgłoskowcem ze średniówką po siódmej sylabie. Rymy występują żeńskie, dokładne, sąsiadujące. Środki poetyckie to wtrącenie („coście mi dotąd zachowały”), wykrzyknienia („nie personom łaje!”), apostrofa („fraszki moje”).