Antoni Gołubiew - biografia, życiorys

Antoni Gołubiew był dwudziestowiecznym pisarzem, publicystą i redaktorem. Urodził się w 1907 roku w Wilnie, zmarł w 1979 roku w Krakowie. Przez lata młodości oraz okres uniwersytecki był związany z Wilnem. Przywiązanie do tego miasta wywarło wpływ na całą twórczość Gołubiewa.

Pisarz debiutował w 1925 roku opowiadaniem opublikowanym w czasopiśmie „Hejnał”. Wkrótce po tym wraz z Czesławem Miłoszem współtworzył grupę poetycką „Żagary”. Już wtedy ujawniła się prokatolicka orientacja poety, który działał w Stowarzyszeniu Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”, a także został redaktorem katolickiego magazynu „Pax”.

W latach 1947–1955 ukazało się największe dzieło Antoniego Gołubiewa zatytułowane „Bolesław Chrobry”. Jest to epopeja historyczna. Powieść dotyczy początków państwa polskiego, a dokładniej – mentalności ówczesnych mieszkańców ziem polskich, których potomkowie poprzez kultywowanie odziedziczonych tradycji oraz określony sposób postrzegania rzeczywistości tworzą naród polski. Na powieść składają się cztery tomy (kolejno: Puszcza, Szło Nowe, Złe dni i Rozdroża). Gołubiew przyznaje, że „Bolesław Chrobry”, ze względu na nadmiar materiału, jest dziełem nieukończonym. Książka największą popularność zdobyła po zakończeniu II wojny światowej. Tomy ukazywały się przez ponad osiem lat.

Po zamieszkaniu w Krakowie Gołubiew zostaje redaktorem „Tygodnika Powszechnego”, na łamach którego publikuje wiele swoich artykułów i utworów. Gołubiew jest autorem wielu opowiadań, a także szkiców o charakterze religijno-filozoficznym i historycznoliterackim. Niektóre fragmenty jego dzieł są warte przytoczenia, na przykład: „Jedna jest droga człowiecza, prosta i niewątpliwa – niekończące się nigdy rozdroże” czy „Życie ludzkie to jakby olbrzymie zawody sportowe, których jesteśmy zarówno uczestnikami, jak i widzami”.

Gołubiew od początku swojej działalności był związany z ruchem katolickim. Tendencja prokatolicka dała o sobie znać już w młodości, kiedy ukazywały się publikacje na łamach tygodnika „Pax”, utrzymały się przez całe życie poety, którego znamy jako współredaktora „Tygodnika Powszechnego” i „Znaku”.