Sofokles „Antygona” - opis przeżyć wewnętrznych Antygony

Wierzę, że miałam rację. Wierzę, że moja decyzja o pogrzebaniu brata była słuszna. Rozkazy królewskie są święte, lecz nieporównanie ważniejsze są prawa bogów! Nie mogłam pozwolić, by dusza mojego ukochanego brata Polinejkesa błąkała się wiecznie po ziemi, nie mogąc doznać ukojenia. Musiałam zrobić wszystko, co w mojej mocy, by brat odnalazł pośmiertny spokój.

Jego ciało zostało porzucone w pyle drogi i nikt nie miał prawa go pochować. Lecz przecież obowiązkiem dobrej siostry jest dbanie o brata. Gdyby tylko Ismena mogła to zrozumieć; gdyby nie bała się gniewu króla. Moja siostra zawsze była tchórzliwa, nie umiała obronić własnego zdania. Wiem, że w głębi serca zgadza się ze mną i zawsze zgadzała, jednak nie starczyło jej siły i odwagi, by sprzeciwić się Kreonowi.

Oto zostałam zamknięta w grocie, ukarana za przestrzeganie boskich praw. Skazano mnie na śmierć, lecz ja nie lękam się śmierci. Wiem, że moje postępowanie było słuszne; wiem, że bogowie przyjmą mnie godnie po drugiej stronie życia. Gnębi mnie tylko troska o mego ukochanego Hajmona – jakie będzie odtąd jego życie, rozdarte pomiędzy posłuszeństwem wobec ojca a chęcią pomszczenia mojej śmierci? I jak poradzi sobie beze mnie Ismena?

Już niedługo czeka mnie śmierć. Jestem dumna ze swojej odwagi. Wiem, że zostanę za nią nagrodzona i że już niebawem spotkam Polinejkesa po drugiej stronie Styksu.