Kain i Abel – streszczenie opowieści biblijnej

Opowieść z Księgi Rodzaju opisuje historię dwóch braci. Jeden z nich dopuścił się karygodnego czynu i w ten sposób sprzeciwił się Bogu.

Bracia byli synami pierwszych ludzi na Ziemi, Adama i Ewy. Rodzicie ucieszyli się, że Pan obdarzył ich męskimi potomkami. Chłopcy rośli zdrowo i dobrze im się żyło. Gdy byli starsi zaczęli pomagać w prowadzeniu gospodarstwa. Abel zajmował się wypasaniem trzody, natomiast Kain uprawiał rolę. Obydwaj co jakiś czas składali Bogu ofiarę, jako wyraz wdzięczności i miłości. Pewnego razu Pan nie spojrzał na dary Kaina, zachwycał się tylko ofiarą drugiego brata. Kain bardzo zasmucił się z tego powodu, ale Bóg powiedział mu, żeby postępował dobrze i mądrze, a wtedy nie zazna smutku ani frasunku. Mężczyzna nie zrozumiał przestrogi Pana. Pełen zawiści, podstępem zaciągnął Abla na pole, a tam rzucił się na niego i zabił. Stwórca wówczas zapytał go o brata, ale morderca bojąc się kary zaczął kłamać. Pan jednak widział wszystko, także i okrutną zbrodnię i postanowił, że zostanie ona ukarana. Bóg przeklął Kaina i jego ziemię, która od tej pory miała już nie wydawać żadnych plonów. Zbrodniarz stałby się więc tułaczem i byłby zmuszony do poszukiwania nowego miejsca, w którym założyłby swój dom. Kain uważał, że kara jest zbyt surowa. Chociaż zabił własnego brata spodziewał się, że Pan mu przebaczy. Obawiał się także, że nie posiadając swojej ziemi ani miejsca, będąc wyklętym szybko zginie z rąk obcych, przypadkowo napotkanych ludzi. Bóg znając jego obawy dał mu znamię, które świadczyło o przynależności do rodu, który za zabicie swojego współbrata wymierza zemstę. Nosząc taki znak Kain mógł być spokojny o swoją skórę.
   
Kain opuścił Pana Boga. Udał się w podróż, aby odnaleźć swój nowy dom. Dotarł do kraju Nod na wschód od Edenu. Za swój haniebny czyn ponosił konsekwencję całe życie. Pan utracił do niego zaufanie, a mężczyzna nosił tajemnicze znamię.