Julian Tuwim „Strofy o późnym lecie” - interpretacja wiersza

Utwór Juliana Tuwima „Strofy o późnym lecie” został podzielony na dwanaście strof równej długości, po cztery wersy każda. Występują w nim rymy nieparzyste o schemacie abcb.

Tematem wiersza jest piękno jesieni, a raczej momentu przejścia lata w jesień. Autor stosuje wiele środków stylistycznych, mających na celu odniesienie do wszystkich ludzkich zmysłów. Zabieg ten wzmaga synestezyjny wydźwięk utworu.

Tuwim opisuje typowe dla późnego lata i jesieni zjawiska, używając palety barw charakterystycznej dla tych pór roku. W każdej strofie zawiera elementy właściwe zarówno latu, jak i jesieni. Stosuje obrazy takie jak: wino (robione w jesieni, kiedy dojrzewają winogrona), złote liście, bujna trawa która „aż prosi się, by ją kosić”, rumiane jabłka, „siano suche i miodne”, które „wiatrem nad łąką stoi”, odbite w stawie obłoki, jaszczurki wygrzewające się w słońcu na kamieniu, zapach sosnowych igieł. Wszystko to tchnie atmosferą spokoju, ciepłe słońce rozleniwia i sprowadza przyjemne myśli.

Ukazanie świata w momencie pewnej przemiany dodaje wierszowi dynamizmu. Kunsztowne metafory („Lato, w butelki rozlane, / Na półkach słodem się burzy”) dodatkowo wzmagają odczucie dostojeństwa i niejakiego monumentalizmu sił natury. Wiersz budzi silne skojarzenia z kolorem złota i zapachem nagrzanego słońce ogrodu. Obrazuje zachwyt człowieka nad pięknem przyrody. Tchnie spokojem i statecznością, jak również poczuciem bezpieczeństwa. W opanowanym przez cykliczne pory roku świecie wszystko znajduje się na swoim miejscu i nic nie stanowi zagrożenia. Człowiek jednoczy się z naturą i staje się z nią tożsamy, jak gdyby wtapiając się w krajobraz i stając się jego częścią – „Słońce głęboko weszło / W wodę, we mnie i w ziemię, / Wiatr nam oczy przymyka. / Ciepłem przejęty drzemie”.