Cyprian Kamil Norwid „Białe kwiaty” i „Czarne kwiaty” - polemika Norwida z krytyką. Opracowanie

Polski romantyzm wydał trzech wielkich wieszczów: Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego. Poeci ci doczekali się uznania za życia, nawet jeśli głoszone przez nich idee miały wielu przeciwników, nie podważano ich talentu. Ich poezja była szeroko rozpowszechniona, czytana w kraju i na emigracji. To oni zadecydowali o kształcie polskiej poezji romantycznej. Norwid należy już do drugiego pokolenia romantyków, urodzony w 1821 roku wyrastał na poezji wielkich wieszczów. I choć cenił ich geniusz i kunszt artystyczny, miał zupełnie inną wizję literatury. Wizję na tyle oryginalną, że przez współczesnych niezrozumianą. Za życia Norwida ukazało się niewiele z jego utworów i na ogół budziły żywą polemikę.

„Czarne kwiaty” i „Białe kwiaty” to cykle prozy, dziś uznawane za arcydzieło gatunku. Jednak w latach 1856-1857, kiedy były publikowane w dodatku do „Czasu”, budziły liczne kontrowersje. W „Czarnych kwiatach” Norwid stara się „uniknąć stylu”, jak pisze przez „uszanowanie dla rzeczy opisywanej”. Posługuje się więc językiem prostym, bez ozdobników, metafor, czy innych środków stylistycznych. Pisarz ma świadomość, że wprowadza do literatury novum, już...