Zbigniew Herbert „Wilk i owieczka” - interpretacja i analiza utworu

„Wilk i owieczka” Zbigniewa Herberta to krótki tekst, lecz o niezmiernie istotniej wymowie. Napisany został jako parodia klasycznych bajek La Fontaine'a i innych twórców tego gatunku.

Oto wilk zakrada się do zagrody pełnej owiec i tłumaczy małej owieczce, dlaczego musi ją zjeść. Według niego, wymaga tego konwencja, w imię której wilki od dawien dawna zjadają w bajkach owieczki. Owieczka nie chce przyjąć tego tłumaczenia, lecz przecież koniec końców to wilk ma ostre zęby. Jej argumenty nie trafiają mu do przekonania i postanawia postąpić zgodnie z tradycją.

Istnieją dwie możliwe płaszczyzny interpretacji bajki Herberta. Pierwszą z nich jest założenie, że wilk rzeczywiście poświęcił się i postąpił według obowiązujących zasad – zjadł owieczkę tylko dlatego, że tak nakazała mu konwencja. Stąd ironiczny komentarz autora: „Nie naśladujcie wilka, kochane dzieci. Nie poświęcajcie się dla morału”.

Wydaje się jednak, że istnieje także druga niezależna ścieżka rozumowania, w myśl której wilk zjadł owieczkę, bo był po prostu wilkiem; jego tłumaczenie, iż musi postąpić zgodnie z tradycją, mogło być zwyczajną wymówką i próbą wytłumaczenia prostej zależności przyrodniczej za pomocą uczonego monologu.

Wart zaakcentowania jest również fakt, jak Herbert „bawi się” z pojęciem konwencji literackiej, jednocześnie ją przywołując (bezpośrednio), a więc i używając (wilk w końcu zjada owcę), lecz również demaskując jej fikcyjny, umowny charakter.