Rilke „Samotność” - interpretacja i analiza utworu

Wiersz austriackiego poety modernistycznego, Rainera Marii Rilke’go, pt.: „Samotność” został oparty na koncepcie ukazania wszechogarniającego uczucia poprzez metaforykę akwarystyczną, która podkreśla jego bezmiar, płynną nieuchwytność, wdzieranie się jak powódź do wszystkich zakątków życia, a także czysty chłód, którym ogarnia swoje „ofiary”.

Forma wiersza przypomina nieco treściowe rozwiązania sonetu, stosuje bowiem podział strof na te o charakterze opisowym oraz zawarcie podsumowującej go refleksji w oddzielonej od reszty tekstu, skondensowanej do jednego wersu strofie-puencie.

W pierwszej części wiersza pojawia się porównanie samotności do deszczu, które zostanie umotywowane dalszymi wersami:
„Z morza powstaje, aby spotkać zmierz;
z równin niezmiernie szerokich, dalekich,
w rozległe niebo nieustannie wrasta.
Dopiero z nieba opada na miasta.”

Zostają tutaj przywołane dwa typy krajobrazów, które przez swą rozległość i pozorny bezruch często wywołują w człowieku poczucie samotności, spowodowane świadomością ogromnej drogi, jaka dzieli go od innych ludzi. Morze i równiny zostają tutaj ukazane jako kolebki samotności, z...