Stanisław Przybyszewski „Śnieg” - streszczenie

„Śnieg” Stanisława Przybyszewskiego to modernistyczny dramat w czterech aktach. Postaci w nim występujące to: Tadeusz, jego brat Kazimierz, żona Tadeusza: Bronka, jej przyjaciółka: Ewa, opiekunka: Makryna oraz Lokaj.

Akt I

Późnym wieczorem w pokoju jadalnym rozmawiają Kazimierz i jego szwagierka Bronka. Jest pora zimowa, na polu nieustannie sypie śnieg. Bronka zwierza się Kazimierzowi ze swoich obaw, co do bezpiecznego powrotu męża. Mężczyzna jest wciąż smutny, wyznaje Broni, że chciałby mieć taką żonę jak ona, zazdrości bratu tak szczęśliwego małżeństwa. Rozmowa przechodzi na temat przyjaciółki Bronki - Ewy. Kobieta wspomina, że bardzo się niegdyś kochały, Ewa była wręcz zaborcza, zwierzały się sobie zawsze ze wszystkiego, po pewnym czasie jednak (gdy Bronka wyszła za mąż) te stosunki oziębły, a kobiety zaczęły trzymać się na dystans, wytworzyła się między nimi jakaś dziwna bariera. Rozmowę przerywa przyjazd Tadeusza. Młodzi nie mogą oderwać się od siebie, są szczęśliwi. Tadeusz i Kazimierz rozmawiają o przeszłości. Tadek zwierza się bratu, dlaczego kiedyś bardzo cierpiał, przyczyną była ,,nieokreślona tęsknota”, nie potrafi jednak powiedzieć za kim, czy za czym. Jej uosobieniem była Ewa, nie potrafił jej okiełznać, ,,chciała być niewolnicą, a była panią”, kochał ją i nienawidził. Mówi, że wiele wycierpiał, ale z chwilą poznania Bronki wszystko się zmieniło, (poznali się u jego wuja, jechała konno - koń się pod nią spłoszył a on ją uratował, tak narodziła się ich miłość.) Bronka otrzymuje od męża, w prezencie, piękny szal. Kazimierz jest dziwnie smutny, zamyślony, mówi do brata: ,,jakiś ty szczęśliwy, że śnieg ci duszy smucić nie potrzebuje”. Bronka i Tadeusz siedzą przy kominku i rozmawiają o swojej miłości i szczęściu, o balaście przeszłości, który tak ciężko było odrzucić Tadkowi. Nagle do pokoju wchodzi Ewa.

Akt II

Tadeusz i Ewa wracają z przechadzki. Rozmawiają w pogrążonym w mroku pokoju. Ewa zwraca uwagę, że całe mieszkanie umeblowane jest identycznie jak jej, Tadeusz tłumaczy, że był to jego sposób, by sprawdzić czy się już z niej wyleczył. Ewa wspomina marzenia Tadeusza, że chciał być kiedyś wodzem, przywódcą, że pokochała go dopiero wtedy, gdy ujrzała w nim siłę, było już jednak za późno. Tadeusz mówi, że śnieg przyprószył już tą miłość, i ból, i cierpienie, Ewa zaś, że go kocha tęsknotą i lękiem, że nie będzie chciał być jej. Przychodzi Bronka, jest pełna dziwnego niepokoju, podniecenia, niepewności, nagle wybucha płaczem, mąż próbuje ją uspokoić. Kazimierz wypytuje Ewę. Ona mu wyjawia prawdę o swojej miłości, tak wielkiej, że ,,ją może śnieg przyprószyć, ale na to, by ją ogrzać i silniejszą uczynić. Kazimierz przyznaje, że kocha Bronkę. Wraca Bronia, wspomina o swojej zmarłej siostrze, która utopiła się przed laty w stawie, zwierza się z lękiem Ewie, że przeraża ją tęsknota Ewy, lęka się jej piękności.

Akt III

Tadeusz i Bronka rozmawiają wczesnym porankiem. Mężczyzna tłumaczy żonie swoje dziwne uczucia, mówi, że kiedyś czuł tęsknotę za tęsknotą, miał nadmiar sił, chciał zdobywać świat, być odkrywcą, w końcu zaczął odczuwać zmęczenie, a jedynym czego pragnął był spokój, dała mu go Bronia, zdołała zaspokoić jego tęsknotę. Ona mówi, że też tęskni... za Ewą. Tadeusz jedzie niby rozwiązywać sprawę majątkową. Bronia wie, że ją okłamuje, że jedzie do Ewy. Zaczyna rozumieć, że on nigdy do niej nie należał. Kazimierz wyznaje Broni miłość, zastrzega jednak, że niczego od niej nie oczekuje, nie chciałby nawet, żeby ta miłość była odwzajemniona. Bronka chce zabić Ewę, prosi o pomoc szwagra, ale ten się nie zgadza. Kazimierz mówi Broni, że jest ona ,,białym, czystym śniegiem”, idą razem bawić się w śnieżnym puchu. Przyjeżdża Makryna - opiekunka Bronki.

Akt IV
Bronia czyta list od Tadeusza. Prosi lokaja o wycięcie grobli ze stawu i rozpalenie ognisk. Makryna tłumaczy Broni, że przyszła zamknąć te same powieki, ,,które budziła pocałunkiem życia”. Kazimierz stwierdza, że ,Ewa jest jego snem, Bronki bolesną zmorą, a piekielnym pragnieniem Tadeusza. Kazimierz i Bronka idą razem nad staw. Makryna, mówi że to jej ostatnie żniwo... oni nie wrócą już nigdy.