Miguel de Cervantes „Don Kichot” - charakterystyka Sancho Pansy

Sanczo Pansa był sąsiadem Don Kichota z La Manczy. Jako, że był biednym wieśniakiem skusił się na propozycję rycerza i został jego giermkiem. W zamian za to miał otrzymać wyspę. Zostawił więc żonę i gospodarstwo aby wyruszyć ze szlachcicem w świat w poszukiwaniu przygód, sławy i bogactw.

Giermek jest mężczyzną niskim, krępym i pękatym niczym miech. Jeździ na osiołku, a brzuch zwisał mu do ziemi. Autor porównuje jego wygląd do bulwiastego ziemniaka, przyziemnej naci czy przysadzistej oliwki. Był zupełnym przeciwieństwem swego pana. Był osobą rozmowną i  żywą. Na pewno nie był zamknięty w sobie. Z wielkim upodobaniem wygłaszał sądy, dzielił się swoimi spostrzeżeniami, uczuciami i odczuciami.

Z całą pewnością możemy o nim powiedzieć, że był realistą. Żył normalnym życiem. Widział rzeczy takimi, jakimi w rzeczywistości były. Początkowo starał się przekonać Don Kichota, że to co widzi jest fikcją a świat w rzeczywistości wygląda inaczej. Tak było gdy rycerz walczył z wiatrakami, spędzał czas w gospodzie czy „spotykał” Dulcyneę. W prawdziwym świecie, tym, w którym żył giermek wszystko było o wiele mniej skomplikowane, a przede wszystkim realistyczne.

Pansa z zasady lubił narzekać. Wiele rzeczy mu nie odpowiadało i doskwierało w czasie podróży. Utyskiwał na ból, niewygody, zmęczenie, ale nade wszystko na głód. Do tego był do pewnego stopnia leniwy. Kiedy rycerz wysłał go do domu Dulcynei, aby oznajmił jego przybycie, Sanczo położyła się na trawie pod drzewem i leżał tam tyle ile zajęłaby mu podróż w obie strony. Był osobą nie wykształconą, ale nie głupią. Kiedy jego pan opowiadał mu o losach rycerzy, ona starał się jak najwięcej zapamiętać, aby w późniejszej sprzeczce przywołać odpowiedni przykład i użyć go w charakterze argumentu.

Sługa rycerza potrafił też być przebiegły. Nie mogąc odnaleźć Dulcynei wskazał Don Kichotowi wieśniaczkę przejeżdżającą nieopodal na ośle. Była brzydka i wionęła czosnkiem oraz nawozem. Tym razem to Sanczo musiał użyć wyobraźni, gdyż rycerz widział przed sobą tylko brzydką i krzykliwą dziewkę, nie zaś damę swego serca. I na to znalazł radę sprytny giermek. Wmówił swemu panu, że jest pod wpływem czarów i dlatego nie może dostrzec prawdziwego piękna kobiety. Zrobił to dlatego, że nie chciał sprawiać rycerzowi przykrości faktem, iż odnalezienie Dulcynei, a w rzeczywistości wieśniaczki Aldonzy mieszkającej w wiosce Toboso, było niemożliwe.

Sanczo dbał o swojego pana. Mimo dziwactw, które wymyślał Don Kichot trwa przy nim. Z czasem sam zaczynał wierzyć w słowa rycerza o bogactwie i sławie. Jego styl wypowiedzi także ulega zmianie. Staje się podobny do języka rycerskich romansów. Jest oddanym sługą i nieocenionym przyjacielem, na którego można liczyć w każdej sytuacji. Z jednej strony buntuje się przeciw pomysłom Don Kichota, a z drugiej jest mu posłuszny i nie opuszcza go na krok.

Z jego opisów i spostrzeżeń, które czyni poznajemy realny świat, w którym mężczyźni się znajdują. To właśnie on obiektywnie przedstawia osoby i sytuacje nie łącząc realizmu z fikcją. Osadza historie i przygody Don Kichota w prawdziwym świecie i buduje sieć odnośników, które łączą dwie płaszczyzny: dosłowną (w której on funkcjonuje) i fantastyczną (świat Don Kichota). Jest swego rodzaju tłumaczem rzeczywistości. Przekłada świat marzeń błędnego rycerza, na nasz, który znamy.

Był nie tylko sługą, ale przede wszystkim przyjacielem, który mimo obaw i lęków trwał przy swoim panu. Nie opuszczał go zarówno w dobrych, jak i złych chwilach.