Francesco Petrarka „Sonet 61” - interpretacja i analiza sonetu

„Canzoniere” Franscesco Petrarki to zbiór 366 utworów napisanych po włosku. Ich popularna nazwa brzmi „Sonety do Laury”, a w dziełach tych poeta opiewa kobietę, której „blask dwojga oczu” okazał się siłą potrafiącą go uwięzić w sidłach miłości.

„Sonet 61” ma budowę tradycyjną dla tego gatunku. Jego dwie pierwsze strofy to tetrastychy (po 4 wersy), a dwie ostatnie są tercynami (po 3 strofy). Układ rymów jest następujący: ABAB CDCD EFE GFG. Spora część rymów jest żeńska i dokładna, jednakże w wersach 9 i 11 oraz 12 i 14 są one niedokładne. Także ilość sylab w poszczególnych wersach nie jest równomierna - w większości wynosi 11, ale w wersach ósmym i dwunastym jest inna - odpowiednio 10 i 12.

„Sonet 61” to przykład liryki bezpośredniej - osobistej. Podmiot liryczny w sposób bardzo ciepły wspomina moment, kiedy po raz pierwszy spojrzał w oczy Laury. Ich piękno poraziło go, a ich siła spętała jego wolę. W jego wyznaniu miłość okazuje się wszechpotężną siłą. Nawet każda troska, która się z niej narodzi jest „błogosławiona”. Następnie pojawia się nawiązanie do mitologicznego wyobrażenia, w myśl którego to strzała z łuku Amora stawała się przyczyną uczucia. W pierwszej części utworu miłość jawi się więc jako wszechogarniająca potęga. Sam podmiot liryczny nie potrafi się jej przeciwstawić, wszakże to boska strzała i nieziemska siła pięknych oczu.

W drugiej części sonetu podmiot liryczny mówi o funkcji poezji i słowa w opiewaniu miłości. Laura jawi się jako istota z wyższego poziomu, gdyż nawet pieśni, które o niej powstały są błogosławione. Kobietę opiewaną przez podmiot liryczny możemy więc porównać do słońca upiększającego swymi promieniami rzeczywistość.

„Sonet 61” Francesco Petrarki to utwór utrzymany w bardzo radosnej konwencji. Świat pełen jest piękna i miłości, a wszystko to dzięki osobie Laury. Mianem „najszczęśliwszej poezji” możemy uznać utwory opowiadające o wspaniałej ukochanej podmiotu lirycznego.