Ferenc Molnar „Chłopcy z Placu Broni” - charakterystyka Ernesta Nemeczka

Jednym z głównych bohaterów powieści Ferenca Molnara jest Ernest Nemeczek. Należy do obozu chłopców z Placu Broni, jest spośród wszystkich najmłodszy i od zawsze był popychadłem.

Wygląd Nemeczka

Ma jasne włosy, jest bardzo szczupły, zwykle wszyscy dookoła traktowali go jak powietrze. Na Placu Broni jako jedyny był szeregowym. Nie lubił być w centrum uwagi, peszyło go to:

„Mały Nemeczek uświadomił sobie, że oto skupia się na nim cała uwaga kolegów. Była to dla niego rzadka okazja i dlatego zdenerwował się. Chłopcy traktowali go zwykle jak powietrze. Był za hętkę-pętelkę, nie liczył się, jak jedynka w matematyce, która ani mnoży, ani dzieli. Nikt się nie przejmował tym szczupłym, wątłym chłopcem, jakby stworzonym na kozła ofiarnego. Nemeczek zaczął mówić i koledzy otoczyli go ciasnym kołem”.

Odwaga i siła charakteru Nemeczka

Chociaż Nemeczek jest najmłodszym spośród wszystkich, to on wykazuje się największą determinacją i odwagą w próbie obrony własnej „małej ojczyzny”, którą kocha szczerze, jest do niej bardzo głęboko przywiązany. Swoją odwagą wykazuje się podczas samotnej wyprawy do Ogrodu Botanicznego - siedziby wrogów - Czerwonych Koszul. Pomimo strachu staje na wysokości zadania.

Demaskuje zdrajcę wśród szeregów chłopców z Placu Broni - Gereba. Kiedy zdrajca sugeruje, że wśród jego dawnych przyjaciół nie ma nikogo odważnego, siedzący w ukryciu Nemeczek wyskakuje ze swojej kryjówki i stawia czoło wrogom. „Tak, to ja, Nemeczek. To właśnie ja. I nie szukajcie tego, kto zabrał z waszego arsenału chorągiew chłopców z Placu Broni, bo to ja ją zabrałem. O, tu ją mam! I to ja mam takie małe stopy, mniejsze od stóp Wendauera. I wcale nie musiałem się odzywać, mogłem siedzieć cicho na drzewie i czekać, aż stąd pójdziecie, bo i tak siedziałem już tam od pół do czwartej. Ale kiedy Gereb powiedział, że wśród nas nie ma ani jednego odważnego, wtedy pomyślałem sobie: „Czekaj, bratku, już ja ci pokażę, że wśród chłopców z Placu Broni są odważni, nawet ja, Nemeczek, szeregowiec!” A więc jestem tu, podsłuchałem całą waszą naradę, odzyskałem naszą chorągiew i proszę bardzo, możecie teraz zrobić ze mną, co chcecie, możecie mnie zbić, wyrwać chorągiew, ale naprzód musicie mi wykręcić ręce, bo dobrowolnie jej nie oddam. Proszę, proszę, zaczynajcie! W końcu jestem tu sam jeden, a was jest dziesięciu”.

Nemeczek to bardzo wartościowy człowiek, chociaż mały, ma więcej rozsądku od niejednego dorosłego. Jest bardzo rozsądny, największą jego miłością jest ojczyzna - Plac Broni, o który walczy do ostatniego tchu, umiera w jego obronie. W każdej sytuacji można na niego liczyć - szczególnie jeżeli chodzi o obowiązki szeregowca, jest dojrzały, rozsądny, odpowiedzialny.

Smutny los Nemeczka

Nawet w gorączce myśli tylko o bitwie, która ma rozpocząć się podczas jego nieobecności. Po śmiałym wystąpieniu w Ogrodzie Botanicznym zostaje zatopiony w zimnej wodzie, co znosi z niezwykłą godnością. Upokorzyć go może jedynie jakiekolwiek pomówienie o zdradę (jak to się dzieje podczas zebrania Związku Kitowców).  Gdy tak się dzieje, znosi to dzielnie, ale rozmawia z przywódcą chłopców - Boką, aby ten wyjaśnił sprawę.

Pomimo, że gryzie go rozgoryczenie, postanawia zachować swoje uczucia dla samego siebie i walczyć bez wytchnienia dla dobra wspólnego. To nie jest niedojrzałe, rozkapryszone dziecko, ale pełen zapału i uczuć dobry przyjaciel, na którego można liczyć w każdej chwili. Zdumiewa logikę swojego rozumowania, zdolnością wyciągania natychmiastowych wniosków, rozsądkiem, odwagą. Brzydzi się zdradą, jest rozżalony na Gereba, który przystał do Czerwonych Koszul.

To wspaniały, mały człowiek, który wie, czego chce, co jest jego najważniejszym celem. Obronę Placu Broni traktuje niemal jak zadanie swojego życia, dla niego nie ma miejsca na nic innego.