Czesław Miłosz „Słońce” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór zatytułowany „Słońce” porusza problem ludzkiego życia. Miłosz w sposób niezwykle subtelny, a nawet tajemniczy ukazuje historię człowieka, który stąpa po ziemi dzięki komuś, kto opiekuje się nami z góry.

Wiersz ten jest krótki. Zbudowany z trzech strof, z których każda posiada cztery wersy. Odnajdujemy rymy regularne, naprzemienne, które możemy przedstawić jako abab. Uważam, że nie brak tutaj środków artystycznych, ale na największą uwagę zasługuje ogólna wymowa utworu. Słońce to nic innego jak Bóg, którego Miłosz przedstawia w tak poetycki sposób.

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że podmiot liryczny wychwala i podziwia przyrodę, a w szczególności słońce. Daje ono wspaniałe promienie i ciepło, dzięki niemu możliwe jest życie na ziemi. Jednak opis, jaki został w utworze zastosowany sugeruje, że słońce jest czymś więcej niż tylko astrologicznym obiektem. To właśnie ono daje nam barwy, tysiące kolorów choć samo jest ich pozbawione. Kolory można interpretować tutaj jako chwile życia ludzkiego.

Czasami wszystko układa się po naszej myśli i widzimy świat „ w jasnych barwach”, kiedy indziej zaś otacza nas szarość i pustka. Każda rzecz i zjawisko, które nas otacza otrzymaliśmy od Boga, ponieważ to on jest Panem świata. Podmiot liryczny przestrzega ludzi przed pychą i zbyt dużą pewnością siebie. To prawda, że człowiek jest istotą niezwykle inteligentną i rozumną, to on tworzył cywilizację i przyczynił się do wszelako rozumianego rozwoju. Ale ludzie nie istnieliby, gdyby nie było Boga. To ona dał im życie, świat, przyrodę. On zaopiekował się nimi.

Podmiot liryczny radzi, by ci, którzy pragną tak jak Bóg malować świat barwami, zastanowili się nad sobą i swoim zachowaniem. Poucza także, że powinniśmy być pokorni wobec Pana i stworzonych przez niego cudów. Radzi uklęknąć i nie patrzyć prosto w słońce. Osoba mówiąca w wierszu stwierdza, że wystarczy czerpanie ze wspaniałych, słonecznych promieni, które odbijają się od ziemi. Zauważy tu więc koncepcję życia, proponowaną przez Miłosza. Trzeba doceniać wszystko co mamy, nawet te najmniejsze rzeczy i chwile radości. Nie warto cały czas podążać za ideałem, bo możemy się zgubić po drodze.

„Słońce” to wspaniały utwór wychwalający Boga i jego moc. Poprzez zestawienie człowieka ze słońcem poeta określił naszą sytuację na świecie i próbował przekazać nam swoje pouczenie. To Bóg jest najwspanialszą z istot i wszystko co mamy, zawdzięczamy właśnie jemu.