Aleksander Fredro - biografia, życiorys

Aleksander Fredro przyszedł na świat 20 czerwca roku 1793, w Surochowie. Miejscowość ta położona jest niedaleko Jarosławia. Jego rodzicami byli Jacek i Marianna. Pisarza wychowywał przez większość życia ojciec, gdyż matka zginęła w pożarze dworu w Bieńkowej Wiszni, gdy Aleksander miał około trzynastu lat. Nieszczęśliwe zdarzenie rozegrało się 12 stycznia 1806 roku. Do dworku, który uległ spaleniu, rodzina wprowadziła się w roku 1797.

Rodzina Fredry należała do kręgu zamożniejszej szlachty. Po śmierci matki Aleksander i Jacek przeprowadzili się do Lwowa. Pisarz, będąc małym chłopcem, nie chciał i nie lubił się uczyć. Nie chodził do szkoły. Był edukowany w domu przez guwernerów. Nie brakowało mu jednak odwagi i mając lat szesnaście przyłączył się do wojska pod dowództwem księcia Józefa Poniatowskiego. Wykazywał się męstwem i pracowitością, awansował nawet do stopnia majora. Za zasługi na polu walki otrzymał order Virtuti Militari. To nie był koniec jego przygód z armią. Trzy lata później walczył u boku Napoleona Bonaparte podczas ataku na Moskwę, w roku 1812. Dostał się do niewoli, jednak udało mu się uciec i odzyskać wolność. W 1814 roku odznaczono go Krzyżem Legii Honorowej.

Będąc w Paryżu zafascynował się tamtejszymi teatrzykami i teatrami. Były one inspiracją do napisania (po powrocie do kraju) utworu pt.: „Intryga na prędce” datowanego na rok 1815. Dwa lata później, jak większość jego dzieł, tak i to zostało wystawione w teatrze we Lwowie. Przedstawienie nie przyniosło Fredrze sławy. Po prostu nie spodobało się publiczności i krytykom. W tym czasie przyłączył się do grupy wolnomularzy, którzy skupiali się w województwie lubelskim. Czytał również dzieła innego wspaniałego komediopisarza – Moliera. Zapewne po porażce pierwszego dzieła pragnął poprawić swój styl. Można powiedzieć, iż zamierzony cel osiągnął. Kolejnym utworem, który napisał, był „Pan Geldhab” (1818 rok). Również i ta sztuka została wystawiona na deskach teatru (pierwszy raz w roku 1821).

Życie uczuciowe Fredry było dość skomplikowane. Kochał się przez jedenaście lat w pewnej kobiecie. Była to Zofia z Jabłonowskich Skarbkowa. Niestety nie była stanu wolnego. Pisarz nie poddawał się i po upływie wielu lat wszedł w związek małżeński z wybranką swojego serca. Szczęśliwe wydarzenie odbyło się 8 listopada 1828 roku. Mieli razem dwoje dzieci: syna Jana Aleksandra i córkę Zofię. W tym samym roku zmarł Jacek Fredro.

W późniejszych latach Fredro udzielał się w dziedzinie nauki i polityki. Co do tej pierwszej, w roku 1829 został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, a w roku 1873 również Akademii Umiejętności. Jeśli chodzi o jego zaangażowanie w sprawy polityczne, to pisarz w roku 1830 pomagał powstańcom. Dwa lata później ukrywał w swoim domu dwóch mężczyzn, biorących udział w listopadowych walkach, pochodzących z Wielkopolski.

W roku 1846 Fredro z rodziną zamieszkał we Lwowie. Tam został członkiem Rady Narodowej. W latach 1850-1855 przebywał u syna, który ukrywał się we Francji. Po powrocie do kraju ponownie zajął się polityką. W roku 1861 został posłem w Sejmie Krajowym.

Aleksander Fredro zmarł 15 lipca 1876 roku we Lwowie. Napisał wiele utworów, z których jedne z najsłynniejszych to: „Odludki i poeta” (1825), „Śluby panieńskie” (1832), „Pan Jowialski” (1832) oraz „Zemsta” (1833).