Niepokój egzystencjalisty w poezji Barańczaka, Szymborskiej, Różewicza

Egzystencjalizm jest prądem w myśli filozoficznej zwróconym w stronę godności człowieka jako jedynej istoty na świecie obdarzonej wolną wolą. Dzięki niej staje się niezależny od różnego rodzaju uwarunkowań - historycznych, społecznych, determinacji moralnej, czy obyczajowej - podejmując zawsze własne, niezależne wybory decydujące o tym, kim jest lub kim stanie się w przyszłości. Tak pojmowana wolność staje się jednak również swojego rodzaju więzieniem jednostki, która jest zmuszona do nieustannego podejmowania rozmaitych wyborów i brania za nie pełnej odpowiedzialności, nie znajdując usprawiedliwienia ani oparcia w otaczającym ją świecie. Taka sytuacja prowadzi do poczucia wielkiego osamotnienia i lęku zarówno przed życiem, jak i śmiercią. Istnienie egzystencjalisty zawieszone jest pomiędzy przeszłością a przyszłością, przypominając każdego dnia o swojej przemijalności i kruchości, co z kolei budzi poczucia pewnego rodzaju prowizoryczności, niepełności życia, wywołując pytania o jego sens i miejsce jednostki w świecie.

Na gruncie literatury polskiej problematyka egzystencjalistyczna znalazła szczególnie obszerne opracowanie w powojennej twórczości trojga ówczesnych znakomitych debiutantów: Tadeusza Różewicza,...