Zofia Nałkowska „Granica” - charakterystyka Elżbiety Bieckiej

Elżbieta Biecka to żona Zenona Ziembiewicza, jedna z głównych postaci powieści. Pochodzi z mieszczańskiej rodziny. Ojca nie znała, gdyż jej rodzice wcześnie się rozwiedli, z matką zaś nie mogła dojść do porozumienia, gdyż ta stale przebywała za granicą i nawiązywała rozmaite romanse. Wychowała ją ciotka, Cecylia Kolichowska, właścicielka kamienicy. Pobyt u niej bardzo zmienił Elżbietę. Angażowała się w sprawy lokatorów, wpływała na ciotkę, aby ta była dla nich łaskawsza. Broniła ich przed eksmisją, w końcu przejęła dowodzenie kamienicą po ciotce. Nie okazywała miłości ciotce, mimo że to jej zawdzięczała wychowanie i dach nad głową. Dopiero po jej śmierci zrozumiała, jak dużą rolę odegrała ciotka w jej życiu.

Biecka była dobrą i wrażliwą dziewczyną, jednak zbyt poważną jak na swój wiek. W młodości zapałała uczuciem do o wiele starszego od siebie Awaczewicza, który szybko ją do siebie zniechęcił. Po raz kolejny zakochała się dopiero w Zenonie, który udzielał jej korepetycji. Dość późno jednak dała mu poznać, co do niego czuje. Po zaręczynach usunęła się z życia ukochanego dowiedziawszy się o ciąży Justyny. Okazała się na tyle taktowna, że po rozmowie z Justyną nie chciała być przeszkodą do ich szczęścia. W tym czasie przebywała u matki, z którą po latach się pogodziła. Wkrótce, za namową Zenona, wróciła do niego i pobrali się. Postanowiła jednak pomagać Justynie, by ta nie została zupełnie sama ze swoimi problemami. Wie, że gdyby była na miejscu Bogutówny, na pewno byłoby jej ciężko.

Elżbieta była wyrozumiałą i tolerancyjną żoną, czasem jednak zbyt litościwą dla męża. Przymykała oko na jego niedoskonałości, ale także wspierała jego karierę. Angażowała się w pomoc biednym i konsekwentnie walczyła o ich interesy. Mężowi nie okazywała jednak uczuć, gdyż zwyczajnie nie potrafiła. Była chłodna i zdystansowana. Bardziej wylewna bywała tylko wobec synka. Być może wpłynął na to fakt, iż zaangażowana w pomoc Justynie i świadoma jej obecności w swoim małżeństwie, żyła w ciągłej obawie i stresie. Dziwnie zachowała się po śmierci Zenona, gdy zostawiła dziecko pod opieką teściowej, sama zaś wyjechała z kraju.

Elżbieta okazała się dość ekscentryczną kobietą, która dobrze wiedziała, co oznacza jej małżeństwo z Zenonem. Mimo tego, świadomie podjęła się odpowiedzialności za wybryki męża z młodości. Ucierpiało na tym jej małżeństwo, jak i ona sama. Można więc powiedzieć, że była nierozsądna.