Leszek Kołakowski - biografia, życiorys

Leszek Kołakowski, polski filozof, urodził się 23 października 1927 roku w Radomiu. Lata dziecięce i młodzieńcze upłynęły mu w rodzinnym mieście oraz w Łodzi, którą opuścił dopiero we wrześniu 1939 roku.

W tkacie II wojny światowej zmieniał miejsce zamieszkania kilkukrotnie – początkowo była to wieś Skórnice, następnie wieś Grabatka, a incydentalnie również Warszawa. W stolicy znalazł się chwilowo pod opieką osób ratowanych przez Irenę Sendlerową. Po śmierci ojca w 1943 roku Kołakowski był pod opieką ciotki. Przez jakiś czas zamieszkiwał u Kazimierza Błeszyńskiego na osiedlu Saska Kępa.

Leszek Kołakowski zdał małą maturę w Warszawie i w Radomiu. W 1945 roku zaczął studia na Uniwersytecie Łódzkim. Był członkiem komunistycznego Akademickiego Związku Walki Młodych „Życie”, od 1945 roku zapisał się do Polskiej Partii Robotniczej. W 1949 roku osiedlił się z żoną Tamarą w Warszawie, początkowo zamieszkując akademik, później zaś znalazł własne lokum na Mokotowie.

W 1950 roku był jednym ze studentów, którzy wystosowali list przeciwko Władysławowi Tatarkiewiczowi i jego wystąpieniom skierowanym przeciwko socjalistycznej Polsce, co zaskutkowało pozbawieniem Tatarkiewicza prawa do wykładania.

Kołakowski współtworzył szkołę historyków idei. W 1953 roku mianowano go kierownikiem katedry filozofii nowożytnej na UW. W 1958 Kołakowski wydał monografię Jednostka i nieskończoność. Wolność i antynomie wolności w filozofii Spinozy, w której posługiwał się historią idei. W 1965 światło dzienne ujrzało studium Świadomość religijna i więź kościelna, grające rolę nagonki socjalizmu pod maską historyczną, lecz stanowiło jednocześnie analizę przemian siedemnastowiecznej religijności.

21 października 1966 roku miał odczyt na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego pt.: „Rozwój kultury polskiej w ostatnim dziesięcioleciu”. Był to czas, w którym następowały w Kołakowskim refleksje na temat powiązań marksizmu z religią.

Za przekazywanie swym nauczaniem odbiegających od normy prawideł marksizmu oraz nadmierną krytykę rządu, został odsunięty od partii 27 października 1966 roku. Uzyskał jednak wstawiennictwo, którego dowodem był list podpisany przez piętnastu ludzi intelektu, domagających się przywrócenia filozofa. Petycję podpisali m.in. Tadeusz Konwicki, Igor Newerly, Marian Brandys, Wiktor Woroszylski. W 1968 roku został pozbawiony możliwości publikowania oraz wykładania, co było karą za udział w wydarzeniach marcowych. Bezczynność i niechęć ze strony władz skłoniły go do emigracji. Początkowo przebywał w Paryżu, następnie wykładał na McGill University w Montrealu (1968-1969), by kolejno udać się do Kalifornii. Ostatecznie zamieszkał jednak w Anglii. W latach 1968–1976 pracował nad trzytomowym dziełem i opublikował Główne nurty marksizmu. Powstanie, rozwój, rozkład. W pracy tej zanalizował rozwój doktryny marksistowskiej

Swoimi publikacjami inspirował opozycję antykomunistyczną oraz przyczynił się do powstania Uniwersytetu Latającego oraz Komitetu Obrony Pracowników, którego był zagranicznym przedstawicielem w latach 1977-1980. Był współpracownikiem Polskiego porozumienia Niepodległościowego w Polsce.
W trakcie pobytu w Anglii wykładał w latach 1972-1991 na Uniwersytecie Oxfordzkim a All Souls College. Pełnił także fuksję wykładowcy na uczelniach: Yale University, University of New Heaven, Berkeley University, a takżr University of Chicago. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk, Fundacji im. Stefana Batorego, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Radomskiego Towarzystwa Naukowego.

Zmarł 17 lipca 2009 roku w oxfordzkim szpitalu, natomiast jego ciało spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.