Kordian jako nowy typ bohatera romantycznego. Scharakteryzuj

„Kordian” Juliusza Słowackiego powstał w 1833 roku. Zaledwie rok wcześniej pracę nad „Dziadami cz. III” ukończył Adam Mickiewicz. Dwie główne postaci z tych dzieł - Kordian i Gustaw/Konrad wydają się być bardzo podobne, niemal identyczne. Postarajmy się jednak udowodnić, że bohater Słowackiego jest nowym typem bohatera romantycznego.

Bardzo ciekawa jest geneza imienia Kordian. Otóż, Słowacki sam przyznał, że zostało ono przez niego wymyślone, a w dodatku ma określone znaczenie. „Cordis” to z łacińskiego serce, co wskazywałoby, że bohater jest postacią bardzo wrażliwą. Jednakże w języku polskim znane były następujące formy: „kordiaczny” - śmiałek oraz „kordiana”, czyli niemoc. Dodatkowo, co nietrudno zauważyć, nadanie bohaterowi takiego imienia jest także grą Słowackiego z Mickiewiczem, przecież podobieństwo jest uderzające - Kordian i Konrad. Jednakże, co najważniejsze, już ono samo i mnogość jego znaczeń, wskazuje na to, że postać z dramatu Juliusza Słowackiego jest kimś szczególnym.

Najpierw poznajemy piętnastoletniego młodzieńca, którego świat pozbawiony jest jakichkolwiek barw, a on sam nosi się z zamiarem popełnienia samobójstwa. Ogarnięty apatią i zwątpieniem wydaje się on być uosobieniem bezradności i niemocy. Jednak gdzieś głęboko tli się w nim chęć do działania, sam przecież mówi: „sto we mnie żądz, sto uczuć, sto uwiędłych liści”. Dopiero nieudana próba odebrania sobie życia powoduje, że Kordian postanawia rozpocząć jakieś działanie, poszukać idei, a nie biernie na nią czekać. Kolejnym etapem jego istnienia są podróże odbywane po Europie.

Stają się one źródłem bezcennych doświadczeń dla młodzieńca. Przekonuje się on, że to pieniądze, a nie uczucia i inne wartości, są siłą sprawującą władzę nad światem. Okazuje się przecież, że można kupić za nie miłość, być tym, kim tylko się chce oraz znaleźć wielu wpływowych sojuszników. Zdobycie szczytu Mont Blanc rodzi w Kordianie pewność siebie, jest symbolem i znakiem tego, że stał się on gotów, by podjąć najważniejsze zadanie swego życia - walkę w imieniu ojczyzny. Bohater zostaje spiskowcem, lecz jego czyny wynikają z emocji, nie są odpowiednio przemyślane. Porywczość i wielka chęć działania powodują, że Kordian doznaje ostatecznej klęski, o tyle bolesnej, że sam był jej sprawcą. Jego wrażliwość, wyobraźnia oraz brak zdolności podejmowania decyzji stały się przyczyną gorącego konfliktu wewnętrznego. To na jego skutek bohater padł zemdlony w pałacu cara.

Historia Kordiana opowiedziana jest w trzech aktach. W każdym z nich jest on postacią odmienioną, wzbogaconą o doświadczenie zebrane podczas działań uprzednio opisanych. Jest postacią ewoluującą, której rozwój może śledzić czytelnik. Dodatkowo, chociaż w jego historii jest wiele niedopowiedzeń, możemy przypuszczać z czego wynika określone postępowanie bohatera. Warto zwrócić uwagę na olbrzymią zmianę, która dokonała się w Kordianie od I do III aktu, ale także na to, że fundament tej postaci jest nadal taki sam, a składają się nań: wrażliwość, wyobraźnia i wewnętrzna sprzeczność.