Opis zachodu słońca

Słońce powoli dosięgało linii horyzontu. Jego intensywnie złota i lekko czerwonawa postać zdawała się niknąć.

Najbardziej intensywne złoto rzucało na niebo znajdujące się pod nim. Wyglądało to jakby ktoś rozpostarł ogromny, długi szal ze szczerego kruszcu. Cała reszta nieboskłonu otaczała tę jasność, kontrastując z nią swoimi granatami, ultramarynami, szafirami i szarością smug, w które układały się nieliczne chmury.

Woda stała się czernią, w której jak gdyby roiło się od owoców pomarańczy, rzucających ciepłe refleksy spośród fal, które wiatr lekko wprawiał w ruch. Spokojny bezruch dogasającego dnia dynamizowały krzyki stada mew kłębiących się w ostatnim dziś locie ponad plażą i wodą. Ich ciała na tle mosiądzu nieba wydawały się zupełnie czarne.

Drzewa rosnące nieopodal stały nieruchome i majestatyczne, niczym wyciosane przez wielkiego rzeźbiarza z ogromnej skały wulkanicznej z niespotykaną precyzją. Trawy delikatnie smagane wiatrem, mieniły się zielenią szmaragdową, złotem, czernią, jak gdyby nie mogły zdecydować, w którym kolorze jest im najbardziej do twarzy.

Powietrze otulało przyjemnym ciepłem, pomieszanym z nutką orzeźwiającego chłodu wieczornego. Każdy kamyczek piasku iskrzył się tysiącem barw, gdy przesypywany z ręki do ręki kaskadami spadał na ciepłą ziemię.

Zbliżała się para ludzi z psem. Szli od strony dogasającej kuli słońca. Nie można było rozróżnić żadnych szczegółów ich postaci, tylko czarny kształt i nic więcej. Wyłonili się niczym wędrowcy, którzy opuścili właśnie najprawdziwsze Eldorado.

Złoty władca nieba już niemal zatopił się w części wody, gdzie spotykała się z niebem. To był jego łabędzi śpiew, ostatnie dzieło wielkiego artysty, który odchodzi żegnany wielkim podziwem i zachwytem nad tym, co stworzył. Złoto, pomarańcze i mosiądze ustąpiły miejsca zapadającej ciemności.