Pieśń patriotyczna - „Rota” Marii Konopnickiej

„Rota” Marii Konopnickiej traktowana była zawsze z wielką powagą, nazywano ją drugim hymnem narodowym, śpiewano w najbardziej doniosłych momentach w historii naszego kraju. Napisana pod wpływem tragicznych wypadków początku XX wieku, do dziś pozostaje symbolem wielkiego ucisku i polskiej doli, pełnej burz i bohaterskich czynów.

Pieśń patriotyczna zawsze odgrywała i odgrywać będzie rolę szczególną w narodzie, dla którego Ojczyzna i tradycja są bardzo ważne. Jest ona jak gdyby nienaruszalnym ładunkiem polskiej kultury i obyczajowości, który jest w stanie przetrwać absolutnie wszystko. Nie na darmo mówi się, że pieśni nie można zdławić. Zawsze znajdzie się ktoś, kto ją zanuci.

W okresie, kiedy powstała „Rota”, pieśń była niezwykle potrzebna. Konopnicka stanęła na wysokości zadania, tworząc utwór zawierający wszystkie skarby polskiej kultury i mentalności. Wspominając o naszym słowiańskim dziedzictwie oraz nawołując do jedności i męstwa w obronie Ojczyzny („Nie damy, by nas zgnębił wróg”, „Twierdzą nam będzie każdy próg”, „Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz”) zdołała wytworzyć szczególną atmosferę podniosłości, która musiała poprawiać morale Polaków, uciskanych przez najeźdźcę.

Taka właśnie miała być rola pieśni patriotycznej – miała dawać nadzieję i otuchę, przypominać o wielkości narodu, dawać powód do dumy i bodziec do dalszej walki o wyzwolenie.

Inną ważną cechą pieśni patriotycznej jest jej dostępność. Proste, mocne słowa „Roty” są łatwe do zrozumienia – nawet dla niepiśmiennych mieszkańców wiosek. Ponadto do poznania i zapamiętania pieśni nie potrzeba jej drukowanej wersji, co gwarantuje bezpieczeństwo – nie wymaga ona drukowania nielegalnych broszur czy książek. Może zostać przekazana z ust do ust, śpiewana podczas tajnych zgromadzeń. Z całą pewnością także nawet zanucenie jej po cichu dawało poczucie zjednoczenia i przynależności do wspólnoty.

„Rota” jest nieodłączną częścią naszej historii i kultury. Do dnia dzisiejszego śpiewana jest w momentach podniosłych, stojąc na straży ducha narodowego, dzięki czemu jej tradycja wciąż żyje.