Rimbaud „Sezon w piekle” - interpretacja i analiza utworu

Jean Artur Rimbaud to francuski pisarz drugiej połowy XIX wieku. Tworzył głównie w latach młodzieńczych – jako że nie mieścił się w ówczesnych konwencjach, nieustannie je przekraczał. Jego homoseksualny romans i obraźliwe, niejednokrotnie pisane pod wpływem narkotyków, teksty odbiły się głośnym echem na paryskiej scenie politycznej.

Poemat „Sezon w piekle” został opublikowany w 1873 roku, kiedy romans z Paulem Verlainem dobiegał już końca. Pisany pod wpływem narkotycznych wizji utwór jest pełen trudnych i niezrozumiałych obrazów.

„Sezon w piekle” to poemat pisany prozą, podzielony na dziesięć nierównych części, z której każda nosi odrębny tytuł. Na początku Rimbaud zwraca uwagę na swoje galicyjskie pochodzenie. Podmiot liryczny (należy go utożsamić z poetą) w swoich korzeniach upatruje przyczyny swojego postępowania oraz źródła własnej percepcji szczęścia. Następnie osoba mówiąca w wierszu umiera i wstępuje do piekła. Opisy miejsc są bardzo realistyczne i przejmujące: „Zaciekły jad skręca mi ciało, zniekształca mnie, zwala z nóg. Konam z pragnienia, duszę się, nie mogę krzyczeć To piekło, cierpienie wieczne!” W kolejnych częściach podmiot liryczny przywołuje historię kobiety, jednego z piekielnych kompanów czy wygłasza teorię samogłosek: „Wynalazłem kolor samogłosek! - A czarne, E białe, I czerwone, O niebieskie, U zielone”, z której Rimbaud jest powszechnie znany. Następna część jest bardzo trudna do zinterpretowania, albowiem została napisana pod wpływem opium. Trudno je spójnie i logicznie wytłumaczyć; podmiot liryczny podejmuje ucieczkę z piekła, jednak nie jest  to łatwe zadanie. Wydaje się, że pozostanie w piekle na zawsze. W dwóch ostatnich częściach: „Poranek” i „Pożegnanie” następuje konkluzja: „Myślę dziś jednak, że skończyłem opowieść o swoim piekle”. Podmiot liryczny uważa, że ta wędrówka go umocniła.

Utwór „Sezon w piekle” jest pisany pod wpływem narkotyków, wiele fragmentów jest niezrozumiałych. Można się w nim doszukać wielu odwołań do homoseksualizmu, a przede wszystkim: do zakończonego związku z Verlainem. Kolejne części różnią się od siebie sposobem prowadzenia narracji, jedne są bardziej linearne, inne wprowadzają zamęt i chaos.