Grzechy cudze - przykłady, wyjaśnienie, definicja

Grzechy cudze definiowane są przez Katechizm Kościoła katolickiego jako grzechy innych, otaczających nas ludzi. Są to jednak takie występki, którym nie przeciwdziałamy, nie buntujemy się przeciwko nim aktywnie, czasem nawet na nie przyzwalamy bliźnim.

W tradycji chrześcijańskiej zazwyczaj mówi się o grzechach indywidualnych, czyli takich, których dopuszczamy się sami. Dotyczą one naszego złego zachowania oraz łamania podstawowych norm religijnych. Istnieje jednak jeszcze inny rodzaj grzechów – możemy je nazwać społecznymi lub, właśnie, cudzymi. W popełnianym  grzechu uczestniczy bowiem nie tylko ten, kto jest jego bezpośrednim sprawcą, ale także wszyscy, którzy pozytywnie, bezkrytycznie w nim uczestniczą, choćby poprzez bierne przyzwolenie. Okazuje się zatem, iż niemal każdy grzech może mieć wymiar społeczny.

Według Katechizmu Kościoła katolickiego łatwo rozróżnić grzech cudzy w odniesieniu do nas samych. Są to bowiem takie występki przeciwko prawu Bożemu, które popieramy, aprobujemy lub też im nie przeszkadzamy. W dzisiejszych czasach na co dzień spotykamy się z grzechami cudzymi i łatwo przytoczyć ich przykłady. Jeżeli w naszej szkole starsi uczniowie znęcają się nad młodszym kolegą, okradają go, biją i napastują, a my o tym wiemy, jednak nic nie robimy, nie zgłaszamy tego osobom starszym, nie pomagamy ofierze, wówczas mamy do czynienia z grzechem cudzym. Grzesznikami są więc oprawcy, uczniowie, którzy prześladują kolegę, ale również i my dopuściliśmy się grzechu, skoro na takie zachowanie pozwoliliśmy, nie próbowaliśmy mu przeciwdziałać. W tej sytuacji mamy do czynienia z obojętnością na krzywdę drugiego człowieka, która w tradycji chrześcijańskiej uznana jest za grzech.

Istnieje jeszcze jedna możliwość, przykład grzechu cudzego, a mianowicie – namawianie do złego. Jeśli nakłaniamy kogoś do kradzieży, cudzołóstwa, bluźnierstwa, bicia lub jakiegokolwiek innego złego zachowania – to również jest grzech cudzy. Głównym sprawcą występku będzie osobą, która się go dopuściła, ale my również będziemy winni. Nie uda nam się uniknąć konsekwencji, ponieważ to my namawialiśmy do złego. Należy pamiętać, iż nie tylko sprawca popełnia grzech w tej sytuacji.

Grzech cudzy jest zatem, podobnie jak każdy inny grzech, działaniem na rzecz pojawienia się zła, namawianiem do niego, akceptowaniem krzywdy drugiego człowieka lub też obojętnością wobec obserwowanego łamania religijnych nakazów.