Ezechiel - życiorys, proroctwa, opis

Życie proroka opisane jest w starotestamentowej Księdze Ezechiela. Jego imię oznacza „Bóg jest mocny”. Ezechiel należy do grupy proroków „większych”. Wywodził się z rodu kapłańskiego, sam również był kapłanem.

W roku 597 został on uprowadzony razem z królem Jojakinem do Babilonii, gdzie osiadł razem z innymi wygnańcami w Tell-Abib. Położenie uprowadzonych było bardzo ciężkie, głównie w aspekcie duchowym. Ludzie nie zdawali sobie sprawy, że ich upadek wynika z odwrócenia się od Boga i nie przestrzegania jego przykazań. Fałszywi prorocy zaś dawali ludziom złudne nadzieje, że koniec niewoli jest bliski, dlatego nie pokutowano i nie myślano o nawróceniu. To właśnie tam w 592 roku miał wizję rydwanu Bożego z Chwałą Bożą i został też powołany na proroka.

Ezechiel został przez Boga wyznaczony na stróża pokoleń Izraela, dlatego prorok czuł się odpowiedzialny, za każdego Izraelitę. Przychodzili do niego starcy, by szukać pociechy w okropnym położeniu. Rozstrzygał więc sprawy, piętnował występki, dlatego spotykały go prześladowania i nienawiść ludzka.

Miał też symboliczne widzenie, w którym Pan rozkazał mu połknąć zwój z napisanymi na nim - „narzekania”, „biadania” i „wzdychania” - co miało określać charakter jego proroctwa. Przez ponad 20 lat, czyli do roku 570, gdy wypowiedział ostatnie prorockie słowo, pełnił misję na obczyźnie. Nie wiadomo, w którym roku zmarł i w jaki sposób się to stało. 

Treść Księgo Ezechiela, mimo wątpiących głosów krytyków, jest zgodna z faktami historycznymi. Jego proroctwo posługuje się niezwykłym językiem, pełnym symbolicznych wizji, odważnych hiperboli. Początkowo przedstawiona jest wizja otrzymania posłannictwa przez Boga. Następnie ogłasza groźby wobec Jerozolimy i ludu judzkiego. Kolejno proroctwo dotyczy ludów pogańskich. Ostatnią jest obietnica Boga dotycząca odbudowy królestwa Izraela. 

Podział proroctwa Ezechiela jest bardzo logiczny pod względem treści i chronologii. Prorok swoje proroctwa wygłaszał przez 20 lat.