Św. Barbara z Nikomedii - życiorys

Święta Barbara dziewica, męczennica według starej legendy była piękną córką bogatego poganina Dioskura z Heliopolis w Bitynii, które znajdowało się w północnej części Azji Mniejszej.

Wysłana została przez ojca na naukę do Nikodemii, gdzie zetknęła się z chrześcijaństwem. Korespondowała z wielkim filozofem i pisarzem Orygenesem z Aleksandrii. To właśnie pod wpływem tego wielkiego myśliciela Barbara przyjęła chrzest i złożyła śluby czystości. 

Gdy jej ojciec Dioskur dowiedział się o decyzji córki, postanowił wydać ją za mąż i aby złamać upór dziewczyny, uwięził ją w wieży. Jednak Barbara wykazała się zdecydowaniem i determinacją w swym postanowieniu, czym wywołała ogromny gniew ojca, który popchnął go zabicia własnego dziecka. Ten czyn został pomszczony, gdy Dioskur zginął rażony piorunem.

Swą męczeńską śmierć Barbara poniosła w Nikodemii lub Heliopolis około roku 306. Poświęconym jej dniem w kalendarzu liturgicznym jest 4 grudnia. Święta Barbara to patronka archidiecezji katowickiej, Edessy, Kairu, a także architektów, dzwonników, cieśli, górników, flisaków, hutników, kowali, kamieniarzy, ludwisarzy, marynarzy, murarzy, saperów, strażników, szczotkarzy, tkaczy, wytwórców sztucznych ogni, więźniów, żołnierzy – w szczególności artylerzystów i załóg twierdz oraz patronką dobrej śmierci. Jest to jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli.

W ikonografii Święta Barbara ukazywana jest w długiej, pofałdowanej tunice i płaszczu, z koroną na głowie, czasem w czepku. W ręku Święta trzyma  kielich i Hostię, ponieważ, jak mówi legenda, tuż przed śmiercią anioł przyniósł jej Komunię Świętą. Czasem przedstawiana jest z wieżą (gdzie była zamknięta) oraz z mieczem, od którego poniosła śmierć. Jej atrybuty to dwa miecze u stóp, anioł z gałązką palmową, gałązka palmowa, księga, kielich, lew u stóp, miecz, monstrancja, wieża, pawie albo strusie pióro.