Św. Jerzy - życiorys

Święty Jerzy żył na przełomie III i IV wieku. Pochodził ze znajdującej się w Azji Mniejszej Liddy. Zachowały się po nim nikłe dane biograficzne, ale istnieje wiele dowodów kultu Jerzego.

Prawdopodobnie był synem Persa Geroncjusza. Jako ochotnik wstąpił Jerzy do rzymskich legionów. Doszedł nawet w swej karierze wojskowej do rangi wyższego oficera. Za czasów Dioklecjana, gdy dochodziło do prześladowań chrześcijan, jako wierny uciskanej religii odmówił składania ofiar rzymskim bóstwom. Miało to miejsce około 305 roku. 

Został poddany okrutnym i bardzo długim torturom – niektóre teksty podają, że trwały one nawet 7 lat. Wówczas m.in. był przybijany do krzyża i torturowany na kole. Został umęczony w Diospolis znajdującym się na terenie Palestyny. Okrucieństwo z jakim potraktowano Jerzego musiało być wyjątkowo duże, ponieważ spośród wielkiej liczby męczenników, którzy zginęli w tym czasie za wiarę, to właśnie jemu nadano tytuł Wielkiego Męczennika.

Kult i legenda o św. Jerzym wzięły się z wypraw krzyżowych, z których jedna stacjonowała pod Liddą.

Jerzy uznawany jest za patrona Anglii, Holandii, Niemiec, Szwecji, Litwy, Bośni. Patronuje również archidiecezji białostockiej, wileńskiej i diecezji pińskiej. Jest patronem miast Ferrara, Neapol. Pod jego wezwaniem powstało wiele bractw rycerskich i zgromadzeń zakonnych. Jerzy jest patronem rycerzy, żołnierzy, osób mających związek z bronią i walką: rusznikarzy, zbrojmistrzów, puszkarzy, kawalerzystów, wojsk pancernych, ale także rolników, skautów,  harcerzy. Jest orędownikiem w czasie epidemii, chorób skóry i trądu. W kalendarzu liturgicznym swe święto obchodzi 24 kwietnia.

W ikonografii przedstawiany w krótkiej tunice jako rycerz na koniu zabijający smoka. Atrybutami Jerzego są anioł z wieńcem laurowym albo koroną, baranek, biała chorągiew albo lanca z czerwonym krzyżem, koń, palma męczeństwa, a także przedmioty jego męki – gwoździe, kamień młyński, koło oraz: miecz, smok u stóp, zabity smok.