Św. Andrzej Bobola - życiorys, działalność

Andrzej urodził się w Strachocinie koło Sanoka 30 listopada 1591 roku. Pochodził z rodziny szlacheckiej.

Kiedy był 20-letnim młodzieńcem, wstąpił do zakonu jezuitów znajdującego się w Wilnie i tam odbył studia. Święcenia kapłańskie przyjął w 1622 roku. Następnie pracował jako kaznodzieja, spowiednik oraz wychowawca młodzieży w wielu miastach – Warszawie, Wilnie, Płocku, Pińsku i Łomży. 

Jego szczególne wysiłki skierowane były na pojednanie prawosławnych i katolików. Był niezwykle gorliwy w wykonywanych zadaniach, w związku z czym określano go jako „łowcę dusz – duszochwata”, co jednocześnie było powodem wrogości wobec niego ze strony  ortodoksyjnych wyznawców. 

Podczas wojen kozackich ta wrogość przemieniła się w nienawiść i zakończyła tragicznie. W maju 1657 roku na Janów Poleski napadli Kozacy, dokonując rzezi na katolikach i żydach. Bobola został schwytany w wiosce nieopodal. Przywleczono go do Janowa, gdzie następnie skatowano oraz strasznie okaleczono, a później powieszono na miejskim rynku do góry nogami i dobito szablą. 

Relikwie Świętego odbyły – w wyniku wydarzeń historycznych – niecodzienną wędrówkę: z Pińska, przez Płock, Moskwę w 1917 roku, Rzym, po czym dotarły do Warszawy w roku 1938. W stolicy dzieliły wojenne losy Starego Miasta. Od roku 1945 spoczywają w kościele pod jego wezwaniem przy ulicy Rakowieckiej.

Święto Andrzeja Boboli w kalendarzu kościelnym obchodzone jest 16 dnia maja. Bobola jest patronem archidiecezji białostockiej, warmińskiej, diecezji – drohiczyńskiej, łomżyńskiej, pińskiej, płockiej, a także kolejarzy.

W ikonografii Święty ukazywany jest w stroju jezuity z wbitymi w kark i prawą rękę szablami albo jako wędrowiec.