Dzieje Apostolskie - Nawrócenie Szawła - streszczenie i interpretacja

Szaweł był poganinem, zagorzałym i czynnie działającym przeciwnikiem Jezusa i głoszących jego nauki apostołów. Z całej mocy popierał ukamienowanie świętego Szczepana, zionął szczerą nienawiścią do wszystkich, którzy głosili słowo Pana, groził im i kiedy tylko mógł, mordował. W pewnym momencie udał się do arcykapłana, by zdobyć od niego zgodę na aresztowanie ewentualnie spotkanych wyznawców Jezusa w Damaszku i przywiezienie ich do Jerozolimy, by spotkała ich zasłużona, jego zdaniem, kara. Kiedy Szaweł zbliżał się do Damaszku, otoczyła gopłynąca z nieba światłość. Wtedy upadł na ziemię i usłyszał głos, który spytał go, dlaczego Szaweł go prześladuje, następnie głos, czyli Pan Jezus nakazał mu udać się do miasta, tam już dowie się od ludzi, co ma dalej czynić. Kiedy zaskoczony Szaweł podniósł się z ziemi, nic nie widział. 

Trzeba go było zaprowadzić do miasta za rękę, bowiem przez trzy dni nie widział, nie jadł i nie pił. Kiedy dotarł do Damaszku, zaopiekował się nim Ananiasz, uczeń Jezusa, dzięki któremu Szaweł odzyskał wzrok, został napełniony Duchem Świętym, a po spożyciu posiłku, odzyskał siły. Został więc Szaweł jednym z głosicieli Słowa Bożego. Stało się tak dlatego, iż Pan postanowił uczynić Szawła narzędziem do przekazywania i głoszenia nauk jezusowych przed obliczem pogan i królów. Jezus uznał widocznie, iż jest on dobrym materiałem na nauczyciela. I nie pomylił się, Szaweł był bowiem bardzo stanowczy i przekonujący, do tego stopnia, iż Żydzi postanowili go zabić. Nic takiego się jednak nie stało, gdyż jego uczniowie go uratowali. 

Historia Szawła pokazuje, iż w każdym człowieku znajdują się pokłady dobra i miłości, czasami trzeba je tylko naświetlić, by dana osoba mogła je dostrzec i wykorzystać.