Koran - historia, treść, opracowanie, znaczenie. Koran w islamie

Koran z języka arabskiego oznacza dokładnie „odczyt”, „recytacja” (al.-kur’ an). Jest to najświętszy tekst objawiony, fundament wiary muzułmańskiej. Według legendy wszystkie prawdy w niej zawarte, zostały przekazane Mahometowi przez Archanioła Gabriela z ust samego Boga Allaha. Mahomet miał czterdzieści lat, kiedy doznał pierwszego objawienia. Od tamtej pory nauczał (między innymi w Mekce i Medynie, które uczynił miejscami świętymi). Z początku nie spisywano nauk proroka, jednak jeszcze za życia proroka to zrobiono (w obawie przed zatarciem się prawdziwych i podstawowych doktryn teologicznych głoszonych przez Mahometa). Księga powstała w dość krótkim czasie (w porównaniu z Biblią), w I połowie VII w. n.e. Koniec jej kształtowania się datowany jest na rok śmierci proroka - 632 r. n.e. 

Pierwsza i oficjalna wersja księgi wyszła za czasów panowania trzeciego kalifa Osmana. Jej redakcją zajął się Zajda ibn Sabita. Tekst objawiony składa się ze stu czternastu sur (rozdziałów) i wersetów (aje). Warto zwrócić uwagę na podział sur. Jest ich dziewięćdziesiąt pochodzenia mekkańskiego oraz dwadzieścia cztery pochodzenia medyńskiego. Wszystkie łączy to, że zaczynają się od takiego samego zwrotu: „Bi ismi Allahi ar-Rahmani ar-Rahim”, czyli: „W imię Boga (Allaha) miłosiernego, litościwego”. Jedynie sura At-Tauba (dziewiąta) nie jest poprzedzona tym zwrotem zwanym basmali. Właśnie ta sura nakłada na wyznawców islamu obowiązek walki w imię wiary. Najbardziej znaną surą jest sura pierwsza zwana „otwierającą”. Nazywana jest też Al-Faitha i wygłaszana jest jako element codziennej modlitwy. Nie wliczając pierwszej, pozostałe sury zostały spisane w Koranie pod względem ich długości - od najdłuższej do najkrótszej.

Koran pisany jest w języku arabskim, językiem poetyckim, ozdobnym i rytmicznym, co umożliwia recytację i wyśpiewywanie fragmentów pisma. Recytowanie fragmentów sur jest obowiązkiem każdego muzułmanina, szczególnie w czasie codziennej, pięciorazowej modlitwy. Po fragmencie Koranu trzeba recytować także każdego dnia w czasie Ramadanu (postu). Jest kilkanaście rodzajów recytacji, a wszystkie zatwierdził Mahomet. Umiejętność recytacji jest sztuką.

Warto podkreślić, że przy tworzeniu nowej religii, Mahomet korzystał głównie z założeń doktrynalnych wówczas największych religii - judaizmu oraz chrześcijaństwa. Znajdziemy więc wiele podobieństw między Biblią Starego i Nowego Testamentu, a Koranem. Łudząco podobne są niektóre przypowieści i postaci. Koran zawiera przede wszystkim zbiór norm, nakazów, zasad i zakazów dotyczących życia i postawy każdego wyznawcy islamu. Koran stanowi też podstawę prawną (tak zwany szariat) wielu muzułmańskich państw, zakładając nierozdzielność państwowości od życia religijnego. Zawarte są w nim także bardzo kontrowersyjne nakazy (takie jak święta wojna, czy brak jakiejkolwiek tolerancji religijnej). Oprócz tego nakłania do życia w cnocie, skromności i prostocie. Mówi, że powinno się być dobrym człowiekiem. W razie popełnienia ciężkiego czynu lub wyparcia się wiary, dopuszcza się karę śmierci.

Pierwszy przekład Koranu na język łaciński nastąpił dopiero w wieku XII. Natomiast pierwsze próby tłumaczenia na język polski zostały podjęte dopiero na początku wieku XIX. Koran jest zabytkiem literackim przechowującym stary język arabski. Jako księga święta znacznie wpłynął na życie, myśl, postawę całego arabskiego świata. Według zasad spisanych w Koranie zaczęło żyć miliony ludzi na całym świecie. Koran to coś więcej niż święta księga. Dla muzułmanów to po prostu nieodzowna część i sposób życia. Koran ugruntował pozycję mężczyzny i kobiety w społeczeństwie, wywyższył religię jako jedyny i najważniejszy cel wyznawców islamu.