Sytuacjonizm - geneza i charakterystyka sytuacjonizmu

Sytuacjonizm jest ruchem społecznym, który powstał pod koniec lat 50. XX wieku  Skupiał on przede wszystkim artystów, malarzy, architektów, a rozwijał się na terenie Francji, Danii, Włoch i w krajach Beneluksu.

Jego członkowie należeli do Międzynarodówki Lettrystycznej. Sytuacjoniści uważali, że dźwignią rewolucji społecznej jest przewrót myślowy dokonujący się z pomocą świadomości zbiorowej. Pojawiło się pojęcie tzw. kontrkultury. We Francji sytuacjoniści rozpoczęli swoją działalność w środowiskach akademickich, rozpoczęli bunty młodzieżowe i strajki. Bunt młodzieży rozpoczął się w 1966 r. Przez Francję przetoczyła się fala demonstracji i zaczęto promować surrealizm połączony z ideałami anarchistycznymi.

Krytykowano kulturę zachodnią jako zgniłą i popkulturową doktrynę. Sytuacjonizm krytycznie odnosił się do totalitaryzmów takich jak stalinizm, trockizm czy maoizm. Jego zwolennicy atakowali wszystkie lewicowe nurty i świat kulturowy Zachodu. Zaczęli łączyć marksizm z postmodernizmem i psychoanalizą Freuda. Ich sztuka lubowała się w dadaizmie i surrealizmie.

Sytuacjonizm korzystał z dorobku anarchistycznej myśli i marksizmu, jednak odżegnywał się od dyktatorskiej spuścizny lewicy. Uważał, że świat jest formą błędnej świadomości. Sytuacjoniści stworzyli pojęcie „spektaklu”. Twórcami sytuacjonizmu byli Guy Debord i Ivan Chtcheglov.

W 1957 r. powstała Międzynarodówka Sytuacjonistów. Patrzyli na świat przez pryzmat artystyczny. Międzynarodówkę Sytuacjonistów tworzyły trzy małe grupy artystyczne, które odrzucały kapitalizm. Sytuacjonizm zaczął zanikać pod koniec lat 70., kiedy doszło do rozłamu w grupie i waśni ideologicznych. Pierwotny buntowniczy charakter wypalił się podobnie jak w przypadku hippisów, bowiem sytuacjonizm był pewną reakcją na otaczającą rzeczywistość. Sytuacjoniści zaczęli czerpać z postmodernizmu, w Stanach Zjednoczonych ruch ten ma swoich fanów i zwolenników do dzisiaj.