Opozycja w PRL - KOR, Komitet Obrony Robotników - działalność

Komitet Obrony Robotników był organizacją opozycyjną działającą w latach 1976–1977.

W skład KOR-u wchodziło 38 osób. Reprezentowali oni różne środowiska oraz światopoglądy. 

Głównym zadaniem Komitetu Obrony Robotników była opieka prawna, a także wsparcie finansowe członków strajków w czerwcu 1976 roku. 

23 września 1976 roku KOR wystosował apel do władz PRL oraz społeczeństwa związany z wydarzeniami czerwcowymi. Domagał się w nim ponownego przyjęcia do pracy zwolnionych pracowników, a także ukarania winnych łamania prawa. Równocześnie żądano uwolnienia oraz anulowania wyroków wszystkich represjonowanych w związku z udziałem w strajkach. KOR postulował także podanie do publicznej wiadomości skali zastosowanych represji.  

Wydarzeniem wstrząsającym dla tej organizacji oraz całej opozycji czasów PRL była śmierć Stanisława Pyjasa – krakowskiego studenta, którego w 1977 roku znaleziono martwego. Domagano się wyjaśnienia okoliczności jego śmierci oraz ukarania winnych tego zdarzenia. Zabójstwo Pyjasa wywołało fale protestów oraz tak zwanych czarnych procesji. W następstwie tych wydarzeń miejsce miały kolejne aresztowania, także członków KORu. Organizowane były głodówki mające na celu zwrócenie uwagi na represje rządu wobec opozycji. 

W związku z protestami opozycji, a także naciskami państw zachodnich, rząd PRL zdecydował się na wprowadzenie amnestii wobec przetrzymywanych. Wszyscy więźniowie odzyskali wolność 23 lipca 1977 roku. Dzięki temu Komitet Obrony Robotników mógł uznać swoje żądania za spełnione. 

Następcą KOR-u był Komitet Samoobrony Społecznej KOR.