Prawica w Polsce - charakterystyka, przykłady

Podział na prawicę oraz lewicę, o ile łatwy do wprowadzenia w teorii, o tyle w praktyce bywa z nim kłopot. Na współczesnej polskiej scenie politycznej teoretycznie występuje jasne rozgraniczenie na ugrupowania uznające się za prawicowe bądź lewicowe, jednak dokładnie przyglądając się ich programom można zauważyć występowanie w nich elementów często sprzecznych z teorią osiowego podziału sceny politycznej. Jest to związane z prawidłowością,  gdy w danym kraju na scenie politycznej realne znaczenie ma niewielka liczba partii (do około pięciu) i generalnie sprowadza się do „centrowania się” linii programowych poszczególnych partii zarówno prawicowych jak i lewicowych. Dzieje się tak, ponieważ każde ugrupowanie stara się stworzyć program na tyle elastyczny, aby pozwalał on na drobne ustępstwa zapewniające mu poparcie niezdecydowanych bądź pierwotnie popierających konkurencyjne ugrupowanie. Taka sytuacja ma właśnie miejsce w Polsce, gdzie w miarę upływu kolejnych lat od odzyskania suwerenności państwowej w roku 1989, co raz bardziej zacierają się ewidentne różnice programowe pomiędzy poszczególnymi stronnictwami.

Obecnie wyróżnić można trzy, cztery liczące się partie polityczne uznawane za prawicowe. Największe spośród nich znaczenie bezsprzecznie osiągnęły rządząca Platforma Obywatelska oraz opozycyjne Prawo i Sprawiedliwość. Program polityczny Donalda Tuska z Platformą Obywatelską w teorii dąży do stworzenia przyjaznego obywatelom państwa, jednak ciężko za działanie zmierzające w tym kierunku uznać np. konsekwentne podnoszenie podatków obciążających społeczeństwo. Obecnie PO uznane zostało raczej za partię centro-prawicową, ponieważ jej przedstawiciele nie są ani typowymi konserwatystami, którzy hołdują tradycji narodowej i manifestują swoje przywiązanie do religii, ani tym bardziej liberałami, gotowymi do gruntownych reform w państwie znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej.

Jednoznacznie kojarzone z prawicowym przywiązaniem do patriotyzmu i Kościoła jest natomiast Prawo i Sprawiedliwość Jarosława Kaczyńskiego. Zdecydowanie opowiada się  przeciwko lewicowym hasłom, jak homoseksualizm czy aborcja, jednocześnie w sferze gospodarczej lansując wizję państwa opiekuńczego, wręcz socjalnego, którego utworzenie jest przecież jednym z głównych postulatów reformatorskiej lewicy. Podobnie rzecz ma się w kwestii charakterystycznego dla prawicy eurosceptycyzmu, gdyż PiS gorąco opowiada się za integracją ze strukturami Unii Europejskiej. Te jaskrawe niekonsekwencje nie pozwalają jednoznacznie zakwalifikować Prawa i Sprawiedliwości na osi politycznego podziału, jednak nie ulega wątpliwości, iż znajdująca się obecnie w opozycji parlamentarnej partia Jarosława Kaczyńskiego na polskiej scenie politycznej uznawana jest za najbardziej prawicową i tradycjonalistyczną.

Być może pewnym nadużyciem byłoby stwierdzenie, że obecnie w Polsce nie było wyrazistej i nieprzejednanej prawicy, a scena polityczna była na wskroś „nijaka”, ale postawienie takiej tezy bez wątpienia sprowokowałoby ciekawą dyskusję.