Co oznacza być człowiekiem „ubogim w duchu”? Wypracowanie

Pierwsze błogosławieństwo spośród dziewięciu wypowiedzianych przez Chrystusa w Kazaniu na Górze brzmi: „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy Królestwo niebieskie”. 

Znaczenie zwrotu „ubodzy w duchu” nie jest tu jednoznaczne – nie wiadomo na pewno, która ze znanych interpretacji jest tą najwłaściwszą. Według jednego ze znaczeń być ubogim w duchu oznacza tyle, co mimo ubóstwa, którego doświadcza się w życiu doczesnym, trwać niewzruszenie przy Panu. 

Wiara człowieka nieobfitującego w dobra materialne, który nie odwraca się od Boga z powodu niepowodzeń, jest szczególna i niezwykle mocna. Nie jest bowiem niczym dziwnym dziękczynienie, gdy wszystko w życiu układa się jak najlepiej.

Według innego ujęcia „ubodzy w duchu”, to ci, którzy niezależnie od posiadanych dóbr, nieustannie dziękują Bogu i modlą się do Niego, ponieważ wiedzą, że wszystko co mamy, nie jest dane raz na zawsze i bezwzględnie. Należy mieć świadomość, że w każdej chwili można stracić to, co czyni nas szczęśliwymi, spełnionymi, co daje poczucie bezpieczeństwa, stabilizację itp. 

Inna interpretacja ujmuje „ubogich w duchu” jako świętych w duchu, co związek ma z tłumaczeniem z ówczesnego języka słowa „ubogi”, które mogło znaczyć również tyle, co „święty”. W tym kontekście świętymi w duchu są wszyscy, którzy swym życiem poświadczają wielką wiarę i poświęcenie życia Bogu. 

Bez względu jednak na szczegółową interpretację bycie ubogim w duchu zawsze ma związek z głębokim zaufaniem, jakie powinien mieć człowiek do swego Pana, ponieważ niezależnie od napotykanych dobrych i złych wydarzeń trzeba mieć świadomość, że Bóg jest oparciem i może w każdej chwili odmienić nasz los. 

Ubodzy w duchu kierują się przede wszystkim miłością i oddaniem Bogu, całkowitym powierzeniem Mu swego życia. Bo tylko łaska Boża jest źródłem bogactwa i siły w trudach, znoju i to łaska stanowi światło przewodnie dla utrapionych, pognębionych, znękanych i cierpiących na duszy i ciele.