Tadeusz („Bór”) Komorowski - biografia, życiorys

Tadeusz Bór Komorowski (a właściwie Tadeusz Komorowski, ponieważ „Bór” jest jednym z używanych przez niego pseudonimów) urodził się w 1895 r. w niewielkiej miejscowości – Chorobów. Gimnazjum ukończył we Lwowie, a w wieku 18 lat poczuł powołanie do służby wojskowej. Wstąpił wówczas do wiedeńskiej szkoły wojskowej, w której uczył się do 1915 r.

W czasie I wojny światowej Tadeusz Komorowski służył w armii austriackiej, natomiast w wojsku polskim od 1918 r. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. dowodził 12 Pułkiem Ułanów Podolskich, który walczył m.in. w bitwie pod Komarowem, która miała bardzo istotne znaczenie – doszło w niej bowiem do pokonania kawalerii wojsk radzieckich pod dowództwem Budionnego. W bitwie tej Komorowski został ranny.

W latach 20. i 30. Tadeusz Komorowski był m.in. instruktorem jazdy konnej, uczestnikiem dwóch olimpiad w jeździectwie (w Paryżu w 1924 r. i w Berlinie w 1936 r.), także dowódcą 9 Pułku Ułanów Małopolskich. Ukończył też studia techniczne na Politechnice Lwowskiej.

W dniu wybuchu II wojny światowej Tadeusz Komorowski pełnił funkcję komendanta Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W czasie kampanii wrześniowej i pierwszych lat wojny Komorowski działał m.in. jako komendant Obszaru Kraków-Śląsk Związku Walki Zbrojnej, także jako zastępca komendanta Związku Walki Zbrojnej.

W 1943 r., po aresztowaniu przez Gestapo gen. Stefana „Grota” Roweckiego (dotychczasowego szefa Armii Krajowej – głównej jednostki wojskowego podziemia powstałej z przekształcenia Związku Walki Zbrojnej), Tadeusz Komorowski przejął dowództwo nad AK. Rok później, z rozkazu Naczelnego Wodza – generała Sosnkowskiego, Komorowski (używający już wtedy pseudonimu „Bór”) został mianowany generałem brygady.

Bardzo ważnym elementem biografii Tadeusza „Bór” Komorowskiego jest podjęcie przez niego decyzji o organizacji i wybuchu powstania warszawskiego. Od 1944 r. Komorowski był Naczelnym Dowódcą Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku powstania dostał się do niewoli.

Lata powojenne były dla Komorowskiego czasem aktywnego działania politycznego na emigracji – pełnił on funkcję premiera na uchodźstwie, był także członkiem Rady Trzech.

T. „Bór” Komorowski zmarł w 1966 r.