Władysław Raczkiewicz - biografia, życiorys

Władysław Raczkiewicz był polskim politykiem, działaczem społecznym, a w czasie wojny pełnił funkcję Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie, którą przejął od internowanego w Rumunii prezydenta Ignacego Mościckiego, w 1939 r.

Władysław Raczkiewicz urodził się w gruzińskiej miejscowości Kutaisi w 1885 r. Rodzina Raczkiewiczów mieszkała w Gruzji z powodu uczestnictwa dziadka Władysława w powstaniu styczniowym – został on wywieziony na Syberię, jednak dalszą część kary mógł odbywać właśnie w Gruzji.

Raczkiewicz uczył się w gimnazjum w Twerze, a następnie ukończył prawo na uniwersytecie w Dorpacie. Przed wybuchem pierwszej wojny światowej odbywał praktyki prawnicze w Mińsku. W czasie I wojny światowej Raczkiewicz mocno angażował się w działalność wojskową i społeczną – działał w Sztabie Frontu Zachodniego armii rosyjskiej, a od 1917 r. uzyskał stanowisko prezesa Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego, następnie również prezesa Rady Naczelnej Polskich Sił Zbrojnych w Kijowie.

Dwudziestolecie międzywojenne to czas dynamicznej kariery politycznej Władysława Raczkiewicza, który pełnił m.in. funkcje: zastępcy Komisarza Generalnego Ziem Wschodnich, delegata przy rządzie Litwy Środkowej, ministra spraw wewnętrznych w rządzie Wincentego Witosa, ministra spraw wojskowych – kariera ta rozwijała się do 1926 r., czyli do przewrotu majowego. Przejęcie władzy przez Piłsudskiego zahamowało karierę Raczkiewicza, który od 1926 do 1930 r. pełnił funkcję wojewody wileńskiego. Po czterech latach pełnienia drugorzędnej funkcji w państwie Raczkiewicz zdecydował się kandydować do senatu i nie tylko został wybrany, ale także został marszałkiem senatu. W latach 30. pełnił również funkcję ministra spraw wewnętrznych oraz prezesa Światowego Związku Polaków, a także wojewody pomorskiego.

Po rozłamie w obozie sanacyjnym, spowodowanym śmiercią marszałka Piłsudskiego, Raczkiewicz poparł Ignacego Mościckiego i wspierał cały obóz prezydencki.

Po wybuchu II wojny światowej – 12 września 1939 r. otrzymał zadanie organizacji pomocy dla Polaków w Stanach Zjednoczonych, udał się więc do Rumunii, a stamtąd przedostał do Francji. W listopadzie 1939 r. przejął od prezydenta Mościckiego funkcję Prezydenta RP (było to możliwe na mocy Konstytucji kwietniowej). W pierwszych latach wojny władzę prezydencką sprawował przy dużym zaangażowaniu premiera Sikorskiego.

Prezydentura Raczkowskiego przebiegała pod znakiem ciągłych nacisków ze strony rządów krajów zachodnich (wymuszających współpracę z ZSRR) i na konfrontacjach z emigracyjnymi politykami polskimi, m.in. premierem Mikołajczykiem.

Władysław Raczkiewicz zmarł w 1947 r., władzę prezydencką przekazał Augustowi Zaleskiemu.