Prezydent Ignacy Mościcki - charakterystyka prezydentury Ignacego Mościckiego. Opracowanie

Ignacy Mościcki, z wykształcenia chemik, a z zamiłowania wynalazca, był zagorzałym zwolennikiem Józefa Piłsudskiego i ostatnim prezydentem II Rzeczpospolitej.

Ignacy Mościcki urodził się w 1867 r. w Mierzanowie, pierwsze nauki pobierał w Płocku, Zamościu i w Warszawie, natomiast studiował na politechnice w Rydze.

W dwudziestoleciu międzywojennym Mościcki rozwijał przede wszystkim karierę naukową, był profesorem uczelni – Politechniki Lwowskiej i Politechniki Warszawskiej, był także członkiem  Akademii Nauk Technicznych w Warszawie i Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Mościcki angażował się również w rozwój przemysłu polskiego – był założycielem Państwowych Zakładów Związków Azotowych w Tarnowie, a wcześniej dyrektorem kombinatu związków azotowych w Chorzowie.

Po przewrocie majowym z 1926 r. nastąpiła konieczność wyboru nowego prezydenta Polski – wybrano nim Józefa Piłsudskiego, który jednak nominacji prezydenckiej nie przyjął, tłumacząc to zbyt ograniczonymi kompetencjami prezydenta zawartymi w Konstytucji marcowej. Zaproponowano więc wówczas kandydaturę naukowca Ignacego Mościckiego, który miał być kandydatem apolitycznym i niezależnym, a jednocześnie oddanym Piłsudskiemu. W dniu 1 czerwca 1926 r. Zgromadzenie Narodowe przegłosowało kandydaturę Mościckiego.

Od 1926 r. do śmierci Piłsudskiego w roku 1935 Mościcki pełnił przede wszystkim funkcje reprezentacyjne, pełnia władzy spoczywała bowiem w rękach Marszałka. Mościcki angażował się wówczas przede wszystkim w rozwój polskiego przemysłu i – ogólnie – gospodarki Polski, resztę władzy pozostawiając Piłsudskiemu i akceptując wszystkie jego decyzje. Powodowało to, że Ignacy Mościcki nazywany był „lokajem Piłsudskiego”, a jego podległa pozycja stała się przedmiotem licznych żartów i anegdot.

W 1933 r. ponownie odbyły się wybory Prezydenta RP przez Zgromadzenia Narodowe, w których zdecydowaną przewagą głosów (choć liczne ugrupowania zbojkotowały te wybory), zwyciężył Mościcki.

Po śmierci marszałka Piłsudskiego w 1935 r. i w związku z uchwaleniem nowej Konstytucji, tzw. kwietniowej, wiele osób uważało, że Ignacy Mościcki powinien złożyć dymisję – był wszak zaprzysiężony w czasie obowiązywania poprzedniej Konstytucji. Mościcki pozostał jednak na swoim stanowisku, jednocześnie odsuwając potencjalnych kontrkandydatów od władzy. Ostatnie lata przed wybuchem II wojny światowej to działania prezydenta, mające na celu poprawę sytuacji gospodarczej kraju, np. poprzez budowę Centralnego Okręgu Przemysłowego – wiązało się z tym np. powołanie Eugeniusza Kwiatkowskiego na wicepremiera i ministra skarbu.

Po wybuchu II wojny światowej Mościcki udał się do Rumunii, gdzie został internowany. Przekazał wówczas urząd prezydenta początkowo gen. Wieniawie-Długoszewskiemu, a następnie Raczkiewiczowi.

Ignacy Mościcki zmarł w Szwajcarii w 1946 r.