Kurdowie - historia, konflikty, niepodległość. Charakterystyka grupy etnicznej Kurdów

Kurdowie są jednym z najliczniejszych narodów (ponad 25, a według niektórych źródeł nawet 27 milionów ludzi), które nie posiadają własnego państwa. Naród ten zamieszkuje kilka krajów: wschodnią Turcję (mieszka tam ponad połowa Kurdów), Irak i Iran (tzw. enklawa chorezmijska), Syrię, także Afganistan, Kazachstan i Armenię (tzw. Czerwony Kurdystan). Kraina geograficzna, której obszar zamieszkuje większość Kurdów, nazywa się Kurdystanem. Pewna część Kurdów jest rozproszona także w innych krajach, m.in. we Francji czy w Szwecji.

Kurdowie używają języka kurdyjskiego (należącego do grupy języków irańskich), większość z nich jako religię wyznaje islam sunnicki.

Pochodzenie narodu Kurdów nie jest do końca jasne. Przypuszcza się, że pochodzą oni od Medów – kluczowym punktem ich powstania jest zdobycie Niniwy przez Kyaksaresa – władcy Medów, w 612 r. p.n.e. Medowie zostali w VII w. podbici przez Arabów (wtedy też ich znaczna część stała się wyznawcami islamu), a następnie przez Seldżuków. Od XVI wieku większość Kurdów zamieszkiwała Imperium Osmańskie, w XIX wieku miało miejsce kilka kurdyjskich powstań niepodległościowych.

Po upadku Imperium Osmańskiego w wyniku I wojny światowej, państwa ententy zgodziły się na powstanie niepodległego państwa Kurdów, które zostało proklamowane 10 X 1921 r. Niepodległy Kurdystan istniał jednak zaledwie 3 lata – w 1924 r. ententa wycofała się z poparcia dla Kurdów ze względu na odkrycia złóż ropy naftowej na ziemiach przez nich zamieszkiwanych. Tereny te zostały wówczas podzielone między sąsiadujące kraje.

Współcześnie Kurdowie aktywnie dążą do uzyskania niepodległości, na terenie każdego kraju zamieszkiwanego przez Kurdów działają grupy niepodległościowe. Upór w zdobyciu własnego niepodległego kraju miał w XX wieku bardzo wysoką cenę – liczne powstania, proklamacje własnych państw i inne podejmowane akcje kończyły się zazwyczaj bardzo krwawo – zginęło kilkadziesiąt tysięcy Kurdów.