Prezydent Bolesław Bierut - charakterystyka prezydentury Bolesława Bieruta. Opracowanie

Bolesław Bierut, a właściwie Bolesław Biernacki („Bierut”, podobnie jak inne nazwiska, jakich używał, są pseudonimami) był politykiem i działaczem komunistycznym, prezydentem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1947-1952.

Pierwszy przywódca Polski po zakończeniu II wojny światowej urodził się w niewielkiej miejscowości Rury Brygidkowskie w 1892 r. Uczył się w szkole w Lublinie, był wówczas mocno związany z Kościołem rzymskokatolickim – rodzice planowali, by młody Bolesław wstąpił do seminarium duchownego. Przed I wojną światową Bolesław Bierut działał w lewicowej partii robotniczej –  PPS Lewica, a już po wojnie w KPRP (Komunistyczna Partia Polski), gdzie m.in. został skutecznie zniechęcony do religii i Kościoła.

Dwudziestolecie międzywojenne Bierut spędził na zaangażowaniu w działalność w partii komunistycznej (za co między innymi został aresztowany), spędził także kilka lat na szkoleniach w Moskwie. Szkolenia te miały przygotować polskich komunistów do różnego rodzaju działalności nie tylko partyjnej, ale też sabotażowej czy konspiracyjnej. Aktywnie działał także w Kominternie (między innymi na zagranicznych misjach), współpracował również z wywiadem Związku Radzieckiego. Za działalność komunistyczną i współpracę z obcym wywiadem został w 1935 r. skazany na 7 lat pozbawienia wolności – dzięki przebywaniu w więzieniu uniknął losu wielu polskich komunistów, którzy zginęli w czasie czystek urządzonych przez Stalina w drugiej połowie lat 30. (wymordowano wówczas większość przywódców Polskiej Partii Komunistycznej).

Bolesław Bierut opuścił więzienie w 1938 r., a w czasie wojny przebywał na terenach okupowanych przez wojska radzieckie, gdzie pracował, jednocześnie pozostając w kontakcie z wywiadem Kraju Rad.

W 1943 r. Bierut został przerzucony do Polski, gdzie wraz z m.in. Władysławem Gomułką miał tworzyć podwaliny nowej, komunistycznej władzy. Bierut widział wprowadzenie władzy komunistycznej w Polsce jako szybkie działanie NKWD i siły Armii Czerwonej, co doprowadziło do konfliktu z mniej radykalnym Gomułką. Po ustaleniach konferencji jałtańskiej, podczas której Polska ostatecznie znalazła się w sferze wpływów Związku Radzieckiego, Bierut otrzymał od Stalina zadanie budowania „nowej Polski”. 28 czerwca 1945 Bierut powołał Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej (złożony przede wszystkim z przedstawicieli lewicy i komunistów). Rząd ten nie tylko nie stanowił ciągłości przedwojennej władzy, ale spowodował m.in. cofnięcie poparcia dla pozostającego na emigracji legalnego rządu.

W lutym 1947 r. Bierut został wybrany przez Sejm Ustawodawczy prezydentem Polski Ludowej. Urząd ten sprawował 5 lat – do 1952 r. kiedy to uchwalono nową Konstytucją Polski Ludowej, która nie przewidywała w ustroju Polski urzędu prezydenta. Od 1952 do 1954 roku Bierut sprawował funkcję premiera (nieformalnie już od 1950 r.). Linię polityczną Bieruta można określić jako radykalnie stalinowską.

Bolesław Bierut zmarł w 1966 r. w Moskwie, będąc uczestnikiem słynnego XX Zjazdu Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, na którym Chruszczow przedstawił referat pt.: „O kulcie jednostki i jego następstwach”, w którym demaskował zbrodnie Stalina i krytykował dotychczasowe wypaczenia komunizmu.