Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
unikalne i sprawdzone wypracowania

Bona Sforza – biografia, życiorys

Bona Sforza, właściwie Bona Sforza d’Aragona urodziła się 2 lutego 1494 r. w Vigevano i zmarła 19 listopada 1557 r. w Bari w południowych Włoszech. Była córką Giana Galeazzo Sforzy – księcia Mediolanu oraz Izabeli Aragońskiej – córki Alfonsa II, księcia Neapolu. Ojciec Bony został odsunięty od władzy, dlatego dokładano wszelkich starań, aby Bona wyszła za mąż jak najkorzystniej. Była wszechstronnie wykształcona – znała biegle kilka języków obcych, interesowała się sztuką, literaturą, matematyką, dziełami klasyków greckich.

Poparcie tak znamienitego rodu, jak Habsburgowie pozwoliło jej na ożenek z Zygmuntem Starym, królem Polski. Królewska korona spoczęła na jej głowie 18 kwietnia 1815 r. roku na Zamku Królewskim na Wawelu. Natychmiast zaaklimatyzowała się w nowych warunkach i otoczeniu. Szybko stworzyła silne ugrupowanie polityczne skoncentrowane wokół jej osoby. Lubiła i umiała manipulować ludźmi z najbliższego jej otoczenia – później te umiejętności wykorzystywała na swoim mężu – Zygmuncie Starym. Dzięki swojej przedsiębiorczości udało jej się także zyskać zgodę papieża na wpływ na obsadę biskupów w kilku najważniejszych miastach Polski (między innymi w Krakowie czy w Gnieźnie).

Od początku swojego panowania dbała o to, aby skarbiec królewski nie był pusty. Chciała jednocześnie uniezależnić finansową dynastię Jagiellonów, toteż zajęła się skupywaniem posiadłości ziemskich nie tylko w Polsce, ale i na Litwie.

Do tragicznego wydarzenia w jej życiu doszło, kiedy przedwcześnie urodziła swojego drugiego syna – Olbrachta, który zmarł w tym samym dniu, w którym został wydany na świat. Po tych wydarzeniach Bona Sforza dążyła do koronacji jej pierwszego syna – Zygmunta II Augusta, do czego pomimo licznych sprzeciwów ze strony możnowładców i szlachty doszło w roku 1530. 

Bona Sforza była zdecydowaną przeciwniczką rodów takich, jak Hohenzolernowie oraz Habsburgowie, których wpływy w Polsce próbowała ukrócić. Ponadto była za włączeniem Śląska w obręb ziem polskich, jak również włączenie spornych terenów Prus. W roku 1544 jej syn Zygmunt II August objął władzę na Litwie, toteż Bona utraciła nad nim jakąkolwiek kontrolę. Ożenił się on z Barbarą Radziwiłłówną – Bona była przeciwna małżeństwu. Oskarżana była o otrucie Barbary, jednak prawdziwość tej teorii jest wątpliwa. W roku 1556 wyjechała do Bari z córkami.

Sama została otruta w roku 1557 przez Jana Wawrzyńca Pappacodę na rozkaz Habsburgów. Pochowano ją w Bari. Chociaż była królową Polski przez krótki czas, zrobiła wiele dobrego dla państwa. Przede wszystkim zakupione przez nią posiadłości ziemskie przynosiły duży dochód. Stała się inicjatorką wyjazdów młodych ludzi za granicę, gdzie mogli studiować na najlepszych uczelniach. Do Polski sprowadziła z Włoch włoszczyznę, makarony, różnego rodzaju przyprawy i wino. Była wybitnym mecenasem sztuki.

Pomimo to nie była władczynią kochaną przez swoich poddanych, przede wszystkim dlatego, że ingerowała w sprawy polityczne kraju, a poprzez swoją ambicję zrażała do siebie ludzi. Umiała i lubiła nimi manipulować. Ostatecznie musiała zrezygnować opuścić kraj, któremu tak dopomogła, bowiem kiedy utraciła władzę nad swoim synem – Zygmuntem II Augustem jej znaczenie polityczne bardzo zmalało. Ponoć jej ulubionym powiedzeniem była maksyma: „Przekupstwo nie zostało wymyślone dla przyjaciół”.

Podobne wypracowania do Bona Sforza – biografia, życiorys