Zajęcie Pekinu przez armię japońską (1937)

8 sierpnia armia japońska oficjalnie zajęła Pekin. Nie padł wówczas ani jeden wystrzał. Stało się tak dlatego, że już wcześniej Japończycy rozlokowali w mieście swoje garnizony - od połowy lipca trwał bój o Pekin, ale Japończycy mieli miażdżącą przewagę. W końcu świadomi rozkładu sił Chińczycy rozpoczęli wycofywać się z miasta. Na decyzji zaważył fakt, że chociaż Pekin nie był już stolicą chińskiego państwa, to znajdowały się tu wciąż skarby kultury i sztuki. Zniszczenie miasta byłoby tożsame ze zniszczeniem zbiorów. W pamięci pozostała ekspedycja karna wojsk europejsko-japońsko- amerykańskich z początku wieku. Gdy opanowały one Pekin, splądrowały miasto, grabiąc dzieła sztuki. Dochodziło do mordów i gwałtów. Szerzył się wandalizm. Wszystko to było w dużej mierze z rozkazu dowódców, który wręcz zachęcał do takiego postępowania. Wówczas żołnierze japońscy stali z boku, przyglądając się. Nie uczestniczyli w europejsko-amerykańskim akcie dewastacji. Brali jednak w wyprawie udział. Trudno się więc dziwić reakcji mieszkańców miasta 37 lat później.

Okupacja Pekinu była kolejnym szczeblem (pierwszy to dzień 7 lipca 1937 roku, a miejsce: most Marco Polo, kiedy to Japończycy dostarczyli pretekstu do rozpoczęcia wojny z Chinami) ku wojnie totalnej. Do tej pory Chiny starały się unikać takiej wojny z Japonią, jednak zostały postawione przed faktem dokonanym i Czang Kaj-szek (ówczesny prezydent) musiał podjąć zdecydowane działania. Dodatkowo wzmacniało się poczucie narodowej tożsamości wśród Chińczyków, w duże mierze będące właśnie odpowiedzią na japońską inwazję.