Koronacja Bolesława Chrobrego na króla - przebieg, znaczenie

Panowanie Bolesława Chrobrego, głównie ze względu na szybki rozwój polskiej państwowości, oceniane jest bardzo pozytywnie. Po śmierci ojca, Chrobry szybko rozprawił się z konkurentami do tronu, a później konsekwentnie realizował swe plany. Bilans końcowy jego rządów pozwalał uważać Bolesława Chrobrego za fundatora przyszłego państwa polskiego. Za sprawą dobrze rozgrywanych konfliktów, Chrobremu udało się rozszerzyć terytorium m.in. o Grody Czerwieńskie, Mińsko i Łużyce. Znacząco zreformowana została organizacja wojska i polityka obronna - najazdy niemieckie co rusz napotykały mocno ufortyfikowane grody.

Znacząco wzmocniło się na ziemiach polskich chrześcijaństwo - władca zabiegał o tworzenie biskupstw i nie szczędził środków na budowę kościołów i klasztorów. Ponadto zmianom uległo sądownictwo i skarb państwa. Wszystkich tych zalet nie jest w stanie przyćmić nawet fakt, że Chrobry nie wzbraniał się przed częstym grabieniem i łupieniem terytoriów poddanych (przez co nierzadko dochodziło do buntów ludności).

Świadomy swych sukcesów Chrobry, postanowił sformalizować swą władzę i opatrzyć ją właściwą nazwą. Byłoby to jednocześnie potwierdzenie symbolicznego, bardzo prestiżowego gestu, jakim było otrzymanie w roku 1000 od Cesarza Ottona diademu i włóczni św. Maurycego.

Wykorzystując chaos wewnętrzny w Cesarstwie, władca Polski wysłał do Rzymu posła, który miał za zadanie wyprosić w Stolicy papieskiej (najwyższej ziemskiej władzy w owych czasach) koronę i tytuł królewski. Cesarz Henryk został jednak o planach Polaka powiadomiony i zarządził, aby wszelkie drogi wiodące do Włoch były obserwowane, w celu pojmania posła. Kwestia sporną jest, więc czy Chrobry w istocie dostał zezwolenie papieża.

Pewne jest natomiast, że koronacji dokonał w Wielkanoc roku 1025 gnieźnieński biskup Hipolit. Nowo nabytym tytułem Bolesław nie cieszył się jednak długo. Już bowiem 17 czerwca tego samego roku zmarł. Tym niemniej koronacja miała dla Polski niebagatelne znacznie.

Przede wszystkim chodziło o radykalny wyraz uniezależnienia się od cesarstwa. Nic innego, jak tylko koronacja, była tego najlepszym świadectwem. Ponadto wpływała ona na uznanie niepodzielności terytorium państwa, wpływała na silniejszą konsolidację. Koronowany władca, jako pomazaniec boży, nie mógł być w żadnym wypadku czyimś wasalem - suwerenna władza pochodziła wszakże od Boga. Nic dziwnego więc, że była ona nie po myśli sąsiadów, dla których państwo patrymonialne było zdecydowanie lepszym, bo łatwiejszym celem najazdów.

Jako że tytuł królewski był dziedziczny, w grudniu roku 1025 na tron wstąpił syn Bolesława Chrobrego - Mieszko II Lambert.