Prawo drakońskie. Opracowanie

W VII w. p.n.e., za sprawą bezwzględnej polityki arystokracji, Ateny znalazły się w poważnym kryzysie. Wykorzystywani i zupełnie zdesperowani chłopi nie zamierzali już dłużej znosić upokorzeń. Nieustabilizowana sytuacja polityczna – zamachy stanu, zabójstwa, wygnania – jedynie wzmagała powszechne wrzenie. Wszystkie strony konfliktu uznały więc, iż jedyną rzeczą mogącą uspokoić sytuacje będzie uchwalenie praw obowiązujących wszystkich. Decyzja ta w warstwach niższych przyjęta była z radością – był to bowiem jeden z wysuwanych przez lud postulatów.

Zadanie to zrealizować miał w roku 621 p.n.e. archont Drakon. Okazało się jednak, że prawa przez niego uchwalone uwzględniały głównie interesy arystokracji. Ponadto były one niezwykle surowe – nawet za małe naruszenia przewidywano ciężkie kary (mówiono o nich, że były pisane krwią). Po raz pierwszy w prawodawstwie znalazło się rozróżnienie na umyślne i nieumyślne spowodowanie śmierci. Jednocześnie ustanowiono sądy apelacyjne i prawnie rozróżniono nieprzekazywalne dobra rodowe od osobistych, które były  przekazywalne. Inne zapisy, jak np. o roztoczeniu opieki nad ludźmi należącymi do rodów, potwierdzały fakt degradacji tradycyjnej organizacji rodowej.

Prawo Drakona nie przyniosło uspokojenia w państwie – wzburzenie utrzymywało się szczególnie wśród chłopów, których sytuacja nie uległa poprawie, a bieda nadal zmuszała do zadłużania się i uzależniania od wierzycieli.

Kolejnym etapem zmian w zakresie życia społecznego Aten miały być reformy przeprowadzone przez Solona.