Mieszkańcy Qumran. Początki chrześcijaństwa

O mieszkańcach Qumran wiadomo dzięki tekstom, znalezionym w połowie XX wieku u stóp Pustyni Judzkiej. Nazywane są one Rękopisami (bądź, zamiennie, Zwojami) znad Morza Martwego. Mają także charakter religijny - są wśród nich biblijne rękopisy, jak i te pozabiblijne treści - horoskopy, przepowiednie. To już jednak temat dotyczący samego znaczenia Zwojów.

Jeżeli zaś chodzi o mieszkańców, niejednokrotnie utożsamiano ich wiarę z wiarą pierwszych chrześcijan. Nie wydaje się jednak, aby można było stawiać między nimi znak równości. Teksty powstały w tym samym kręgu kulturowym, co Biblia. Różnią się jednak w porównaniu z doktryną chrześcijan kilkoma kwestiami. Pierwszą z nich jest zapowiedź przyjścia Jezusa. Właśnie na ten element często wskazywano, starając się postawić znak równości między mieszkańcami Qumran, a pierwszymi chrześcijanami. Zwoje mówią jednak o nadejściu dwóch mesjaszów. Mesjasz miał przyjść jako wódz, z mieczem w ręku. Miał odnieść tryumf w walce, a nie zginąć na krzyżu.

Różnice występują także w kwestiach, koncentrujących się na zbawieniu - teksty z Qumran wskazują na to, że dostąpi go tylko część z narodu wybranego.

Jeden z tekstów Zwojów to strzępek papirusu. Ponieważ był zupełnie zniszczony narodziło się wokół niego wiele domysłów i powstało wiele teorii. Najbardziej znana z nich głosiła, że to fragment ewangelii według Świętego Marka.

Jeżeli chodzi o samych mieszkańców Qumran, miał zamieszkiwać go odłam esseńczyków, który przybył na pustynię jeszcze przed naszą erą, a ostatnie wzmianki o nich pochodzą z 70 r. n.e. Była to wspólnota zamknięta, kultywująca tradycje, jak modlitwy, szabas, przywiązanie do rytuału. Podstawowym ich zajęciem miały być studia nad świętymi księgami, jak i ich dokładne kopiowanie (przepisywanie).