Kurt Weill - biografia, życiorys

Kurt Weill to niemiecki kompozytor, urodził się w 1900 roku w Dessau. Już jako nastolatek interesował się kompozycją. W wieku osiemnastu lat wstąpił do Musikhochschule w Berlinie. To właśnie tam został ulubieńcem Busoniego, który wraz z Humperdinckiem i Jarnachem uczył młodego Weila.  W 1924 roku, Kurt rozpoczął także działalność krytyka muzycznego. Chwalił wówczas w swoich artykułach i pismach operę „Doktor Faust” stworzoną przez swojego mistrza- Busoniego. Uważał, że jest to dzieło otwierające nowe perspektywy dla gatunku operowego. Weil krytykował natomiast twórczość Ryszarda Wagnera.

Pierwsze utwory i kompozycje Weilla należą do gatunku Zeitoper i pochodzą z lat 1926-1928. Są to „Protagonista”, „Royal Palace” i „Car się fotografuje”. Wielkim sukcesem okazała  się „Opera za trzy grosze” - sztuka teatralna Bertolta Brechta, do której muzykę skomponował Kurt Weill. Brecht i Weill często współpracowali ze sobą.

Jednocześnie kompozytor kontynuował swoją działalność krytyczno-literacką i rozpisywał się na temat nowej definicji opery, przy czym wzorował się na założeniach swojego dawnego mistrza i nauczyciela - Busoniego.

Sukces  „Opery za trzy grosze” sprawił, że Weill komponował wciąż muzykę stylistycznie podobną. Natomiast w późniejszym okresie czerpał inspiracje z wielu różnych źródeł. Do stworzenia „Rozkwitu i upadku miasta Mahagonny” inspirował się wierszami Brechta. Także „Happy end” czy „Człowiek, który mówi tak” i „Siedem grzechów głównych”- wszystkie kompozycje były ilustracją wierszy jego przyjaciela.

W wieku 33 lat, Weill wyemigrował do Francji, jednak nie pozostał tam długo. Już po dwóch latach, w 1935 roku, przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych i pozostał tam do końca życia. To właśnie w USA Weill skomponował utwory „Scena uliczna”, „Zagubieni wśród gwiazd”. Jednocześnie tworzył muzykę filmową i piosenki. Prócz twórczości  Busoniego i poezji Brechta czerpał także inspirację z jazzu, czy nawet muzyki kawiarnianej i kabaretowej.

Zmarł w 1950 roku w Nowym Jorku.