Giuseppe Verdi - biografia, życiorys

Ten włoski kompozytor uznawany jest za jednego z najznamienitszych twórców opery. Ceniony jest przede wszystkim za zdolność wyrażania emocji za pomocą swojej muzyki, która była wykorzystywana do rozmaitych utworów scenicznych i ekspresję.

Kompozytor urodził się w 1813 roku w niezbyt bogatej, ale kochającej się rodzinie zajmującej się kupiectwem. Ojciec muzyka prowadził także niewielką gospodę w wiosce Le Roncole. Pochodzenie ludowe będzie się przez całe życie uwidaczniać się w jego muzyce, która zawierać będzie odwołania do tematyki wiejskiej i folklorystycznej. Chociaż nikt z rodziny Verdiego nie zajmował się profesjonalnie muzyką, dom zawsze pełen był dźwięków różnych instrumentów, na których członkowie familii chętnie grali amatorsko. Mały Giuseppe znalazłszy kiedyś na strychu szpinet, czyli rodzaj instrumentu klawiszowego, postanowił zostać muzykiem. Odbywał więc równolegle nauki czytania, pisania, liczenia oraz gry na instrumentach.

Upodobał sobie szczególnie grę na organach. W niedługim czasie tak wyspecjalizował się w grze na tym instrumencie, że z powodzeniem mógł grywać w czasie nabożeństw kościelnych. Podjął także bardziej zaawansowaną naukę już nie u wiejskiego organisty, ale u wspólnika ojca, niejakiego Antonio Barezziego mieszkającego w Busetto. Z mężczyzną owym połączyły Verdiego bliższe stosunki, kiedy chłopiec zamieszkał u niego. Zakochał się bowiem ze wzajemnością w córce nauczyciela. Barezzi nie miał nic przeciwko miłości młodych, dlatego udzielił im błogosławieństwa i para pobrała się, kiedy Verdi miał dwadzieścia trzy lata.

Wart odnotowania jest fakt, iż młodzieniec był bardzo ambitny i odczuwał ciągłą potrzebę dokształcania się. W tym celu pragnął dostać się do konserwatorium muzycznego w Mediolanie. Niestety otrzymał odpowiedź negatywną, dodatkowo pozbawioną jakiegokolwiek uzasadnienia. Anegdota głosi, że wiele lat później, kiedy Verdi był już znaczącym muzykiem, szkoła ta ubiegała się o nadanie jej imienia wielkiego kompozytora. Ten jednak kierując się urazem z przeszłości, zdecydowanie odmówił.

Dzięki wstawiennictwu teścia, który nieustannie pomagał młodemu kompozytorowi w jego aspiracjach muzycznych, Verdi ukończył studia w Mediolanie, mógł także ćwiczyć na własnym fortepianie, który także był darem od Barezziego. Dzięki nauce u słynnego nauczyciela muzyki Vincenzo Lavigna Verdi zdobywał coraz więcej umiejętności kompozytorskich. Doprowadziło go to do objęcia posady dyrektora muzycznego w Busetto. Jego żona Margherita urodziła dwójkę dzieci, dziewczynkę i chłopca, jednak córeczka umarła w miesiąc po urodzeniu. Młode małżeństwo postanowiło przeprowadzić się do miasta nauki Verdiego – Mediolanu, gdzie w 1839 roku wystawił on swoją pierwszą operę pt.: „Oberto”, która rozpoczęła pasmo sukcesów zawodowych kompozytora. Jednak jego życie osobiste nie układało się tak dobrze. Niedługo umarł synek muzyka, a wkrótce po nim – jego matka i ukochana żona Giuseppe.

Sława Verdiego rosła, a jego opery były wystawiane nie tylko we Włoszech, ale także za granicą – w Niemczech i Francji. Ból po stracie poprzedniej żony zaczęła osładzać mu pewna śpiewaczka operowa, Giuseppina Strepponi. Jednak para przez długi lat nie zdecydowała się na ślub, który nastąpił dopiero w 1859 roku. Opinia publiczna nie sprzyjała temu związkowi ze względu na jego bezprawny status oraz pewną burzliwość, jednak Giuseppe i Giuseppina niewiele robili sobie z przytyków społeczeństwa. Żyli na zmianę w Paryżu i Rzymie. Przyczyną, dla której społeczeństwo niechętnie odnosiło się do konkubiny Verdiego, był także fakt, iż posiadała ona nieślubne dziecko będące owocem burzliwego romansu z pewnym tenorem. Verdi i Giuseppina nie mieli własnych dzieci, ale adoptowali sierotkę Filomenę, która była bardzo daleką krewniaczką Giuseppe.

Lata 50. XIX wieku to czas największych sukcesów kompozytora. Stworzył wtedy najsłynniejsze opery takie jak „Traviata”, „Rigoletto”, „Trubadur”. Zaangażował się także w ruch na rzecz wolnych i zjednoczonych Włoch. Ruch ten – zwany „risorgimento” – miał na celu podniesienie kulturalne i gospodarcze Włoch. Verdi wstąpił nawet do parlamentu i stał się jednym z symboli odrodzonej Italii.

W swoich późniejszych latach życia nabywa większą posiadłość niedaleko Busetto i tam się osiedla. Zaprzyjaźnia się także ze znanym włoskim poetą romantycznym – Alessandro Manzonim. Po jego śmierci, która bardzo głęboko przeżył, pisze wzruszające „Requiem”, operę żałobną, która z powodu swojej wielkiej teatralności nie mogła być wystawiana przez długi czas w kościołach. Dopiero później doceniono jej niezwykłe piękno i patos. Verdi podjął także bardzo owocną współpracę z Arrigo Boito, innym włoskim kompozytorem. Dzięki librettu napisanemu do „Otella” Szekspira odniósł razem z Giuseppe Verdim niesamowity sukces. Premiera „Otella” odbyła się w 1887 roku w Mediolanie i uwieńczona była spektakularnym triumfem. Współpraca z Boito bardzo dobrze wpływała na niemłodego już Verdiego. Wspólnie skomponowali następną operę, która tym razem utrzymana była w lżejszym tonie. Był to „Falstaff” także oparty o sztukę Szekspira i także uznany za arcydzieło.

Verdi zmarł po ciężkiej chorobie w 1901 roku w Mediolanie, a na jego pogrzebie zjawiły się tłumy miłośników jego twórczości oraz chór złożony z niemal tysiąca osób, którym dyrygował najsłynniejszy dyrygent owych czasów – Arturo Toscanini.

Dzieła Giuseppe Verdiego przemawiają do słuchaczy na całym świecie ze względu na swoją uczuciowość, ekspresję oraz powtarzalność, dzięki czemu są łatwo zapamiętywane. Verdi dobrze radził sobie zarówno z operami utrzymanymi w stylu ludowym, jak i patetycznym i poważnym. Najsłynniejszymi dziełami oprócz wyżej wymienionych są: „Don Carlos”, „Aida”, „Nabucco”, „Jerusalem”, „Nieszpory sycylijskie”, „Bal maskowy”, „Moc przeznaczenia”, „Bitwa pod Legnano”, „Zbójcy”.