Kuomintang (Guomintang) - ofensywa 1946

Ofensywa Kuomintangu rozpoczęła się wraz z rokiem 1946, po niepowodzeniu rozmów pomiędzy Czang Kaj-szekiem, dowódcą Kuomintangu, a przywódcą komunistów – Mao Zedongiem.

Ten drugi nie godził się na rozbrojenie swoich oddziałów, co spowodowało zdecydowaną reakcję Czang Kaj-szeka. Początek ofensywy był korzystny – 18. marca 1947 roku upadł Jenan, główny ośrodek komunistów. Jednak Czang Kaj-szek pospieszył się z określeniem wojny jako już właściwie rozstrzygniętej i zarządził wybory do parlamentu.

Wojna jednak wciąż trwała i pochłaniała mnóstwo pieniędzy, prowadząc do ogromnej inflacji w kraju. Pieniądz stawał się bezwartościowy. I właśnie w dużej mierze na skutek tego zadecydowały się wyniki wojny, wcześniej zaś doszło do zahamowania ofensywy Kuomintangu. Jak napisał specjalista od spraw Azji, Jakub Polit: „(...) grabieże dokonywane przez źle opłacone wojsko doszczętnie pogrążyły Kuomintang w oczach chłopów, którzy stanowili olbrzymią większość narodu. Żołnierze armii komunistycznej natomiast, pochodzący niemal wyłącznie ze wsi, zdobywali żywność grabiąc miasta, a od  1946 r. rozpoczęli w dodatku rozparcelowywanie między wieśniaków ziemi obszarniczej (...)”.

Ofensywa zakończyła się, kolejny ruch należał do Mao, który miał za sobą poparcie wsi, jak i oddziały, które wierzyły w sprawę znacznie mocniej niż żołnierze Kuomintangu.